Hardlopen

Maandag,

Een grote knal. De meute zet zich in beweging. Lee Towers zingt er over dat je nooit alleen loopt. Langzaam kom ik op gang. Passeer de rode matten met veel gepiep en kan redelijk snel uit de voeten. Ja… dat voordeel heb je als je bijna voorin mag starten. Eerste km. punt mis ik door de drukte. Op 5 km heb ik het gevoel op een mooi tempo te zitten. Klok 19’48". Shit…veel te hard dat moet rustiger. De rem erop. Nu kalm naar 10 km en? 20’29" pff. De volgende 5 dan maar kalmer. 15 km punt 19’53". Tja.. dan zal het wel zo horen. Ik kijk nu wel waar het schip strandt. Maar ik weet dat het stranden zal. Dit is gekkenwerk. Volgende 5km in 20’11" nou ja iets rustiger maar… Dan naar 25 km toe.
Zeg tegenmezelf blijf ontspannen. 20’31" verval nog niet veel maar voorlopig is het ook nog 17 km. Hier hoor ik Jeroen weer hij reist met de metro met mij mee. Ik hoor in zijn aanmoedigen eigenlijk ook wel trots zo van "kijk eens hier loopt mijn pa". Dan naar 30 km. 20’44". Nog steeds acceptabel! Het wordt wel moeizamer. Ja… ammahoela mag het? Zeker mag dat, maar het moet niet teveel zijn eigenlijk.
De volgende 5 breekt het lijntje en moet toestaan om naar 21’51" te gaan.
Het grote afzien begint. Km’s aftellen nog 6 nog 5 nog 4. Drinken doe ik hier niet meer heb ik niks meer aan. Bij 35 km 22’48". Weer één min. naar de knoppen. Nog 2 km moeizaam en draai dan de Coolsingel op zie de klok! Sprintje voor net onder 2:56′? Niks te sprintje op is op. Ik ben blij de verlossende piep te horen 2:56’15". Een PR ik ben daar blij mee. In ieder geval iets recht gezet.
Nee.. dit verhaal wordt het zondag niet dit was het verhaal van 17 april 1994. Het staat nog steeds helder in mijn geheugen.

Vanavond liep ik met een groepje een rustig duurloopje van een uur voor het eerst weer in het bos. Voelde best goed.