Maandag,
Na een goede nachtrust voelt mijn lijf best goed aan. Nee… mijn laatste 2 km waren niet over om naar huis te schrijven. Techniek helemaal naar de knoppen als die anders er wel al is. Dubbeltjes zoeken en ik weet dat ze er niet meer zijn. Maar toch. Wat kan moe zijn er toch hard uit zien.
Nou las ik bij Fred dat hij daags nadien ook niet zoveel last had. Zou het dan toch zo zijn dat naarmate je er wat minder jong op wordt het lichaam een natuurlijke rem heeft ingebouwd om niet te forceren? Het lijkt erop. En Jeroen en Ruud? Ze zijn het met me eens het had mooier kunnen zijn. Maar toch wel een bijzonder gevoel om zo met zijn drietjes aan de start te staan. Ik was er trots op! En mijn omgeving wist dat.
Gisteren, maandagavond, kreeg ik van Ron een dvd-tje met de opnames van zondag. Kan ik mooi zien hoe je als supporter zo’n dag meemaakt. Het staat ook op zijn site. Ook Maurice en Ronald maakte filmpjes. Je komt bijna tijd te kort om ze zien.
Natuurlijk is het zo dat als je onderweg supporters hoort en ziet dan en komt er zeker weer wat leven in. Het kan een vermoeid mens zo goed doen om een aanmoediging te horen. Iedereen van harte bedankt voor de support. En uiteraard iedereen die liep, tevreden of ontevreden, een van harte proficiat!
Dan vanavond even naar het bos. Even mijn marathonshirt showen en een stukje uitlopen. Een half uurtje, het ging eigenlijk best redelijk. Als dit herstel zich zo doorzet ben ik niet ontevreden.
En de volgende teller loopt alweer. De Zeeuwse Kust Marathon. Als ik hier ook weer de voorbereidingsmeters kan maken zoals het afgelopen jaar dan gaat dat ook weer een mooie happening worden. Wat is een lopersleven toch een luizenleven!
Hardlopen 