Hardlopen

Vrijdag,

Net iets op de middag komen Sjan en ik aan in Zoutelande. Het centrum al vol in actie voor vanavond de Ladiesrun. Ook meteen zie we het groen jasje van Maurice. Koffie op het terras en ook al snel komen Rik en Ilonka voorbij. Nog maar een bakkie doen. Ons hotel ligt nog geen 100 m van de feesttent. Dat is lekker gemakkelijk. We hebben met de bloggers die vanavond en morgen mee doen afgesproken om 17.30 in de tent samen te komen. Zijn bloggers een volkje van de klok?
Het schijnt zo. Jacqueline, Dannielle, Marco en Rinus. Keurig op tijd om Dannielle en Ilonka op de ladiesrun van start te zien gaan. Ilonka naar en mooie 2de plaats lopend en Dannielle werd 23ste dame. Wat heerlijk om nadien met dit clubje bij een pizzeria lekker even te eten. Een bodempje leggen voor morgen.

Zaterdag,

De dag van de marathon. Ja… er staat een windje.

Met de bus naar de start. Speculaties van wat gaat het worden. Overbodig! Geen pijl op te trekken. Dan van start in de drukte nog niet veel last van de wind. Wel regent het. Dat was toch niet voorspelt? Als het lint wat langer wordt is het zaak om niet alleen te lopen. Beschutting zoeken. Ik heb wel een groep maar het tempo valt geheel weg. Oversteek maken naar de volgende groep. Even vol in de wind. Heftig!! Bij het groepje voel ik me prima. Rug? Weinig last. De Oosterscheldekering een belevenis op zich. Luwte, muur van wind, luwte, muur van wind en dat maar 68 keer.

Dan het strand op. Dju… wat is dat los. Als dat hier zo moet 8 km lang. Nog maar even het strand op raakt iemand mijn hak en val ik. Shit..schiet mijn rechterkuit in de kramp. Even los maken. Hij is echt zo hard als een plank. Als ik maar weer gang kom. Wel groepje kwijt. In  een ander groepje verder. Precies langs de waterlijn lopen daar is het iets harder. Een golf, snel uitwijken naar links. Hier zijn mijn kuiten niet tegen bestand die protesteren heftig. Ja beiden nu. Krijg je dan natte voeten? Goed gezien tot aan je knieën maar.
Dan zie ik in de verte de strandopgang waar we eraf kunnen.
Hier loopt het even in de luwte van het bos weer even lekker. Tot dat er een windvlaag me even uit balans brengt. Oei…kuiten net geen kramp. Dat gaat wat worden in het laatste stuk. De dijk weer op vol in de wind.In een groepje lopen dat lukt hier niet. Je kunt niet eens in het rechte spoor blijven. En toch blijf ik er bij dat het meeste wind er langs en over heen gaat alhoewel ik vandaag daar wel eens aan getwijfeld heb.
Dan de laatste 10 km in. Even op een drafje dan weer even wandelen. Mijn kuiten doen het gewoon niet meer. Masjien kaputt!! Trapjes op, trapjes af. Leuk bedacht! Maar nu even niet. Dan het laatste stukje strand. De strandopgang is lopen voor mij niet mogelijk. Het geasfalteerde pad op de dijk daar lukt het weer even. Eraf via een smal klinkerpad. Net geen kramp. Nog 200 m. De finish!! Wat een tocht. Dan de tent in. Iedereen komt binnendruppelen nu. Ook de supporters Sjan, Ruud, Petra, Jacco, Ruth en Koen en John. Net zo’n kanjers als de lopers zelf. Ook zij waaiden van de dijk. Fotograferen? Was amper mogelijk. Ruud mijn jongste zoon zei vanmorgen tegen me: "pa deze ga je voor de poorten van hel weghalen" Hij had gelijk.

Zaterdagavond,

Met het hele stel nadat we een douche gehad hebben aan tafel bij de Griek. Het zitten gaat nog wel. Het opstaan is iets lastiger. De enige spieren die amper geleden hebben zijn de kaakspieren. De verhalen vliegen over en weer. Dan nog even naar de prijsuitreiking in de tent. Maar zo voortvarend als het vrijdag ging met een podiumplaats nu was het niet nodig.
Het volgend hoofdstuk is slapen. Maar daar valt niet veel over te vertellen . Als een blok bewusteloos gevallen.

Zondagochtend,

Aardig stram. Het beweegt allemaal wat stroever. Op sommige plekken ook aardig spierpijn. Het hoort erbij. Samen met Sjan en Maurice even ontbijten. Kamer leeg maken en dan weer op huis aan. Wat een weekend. Allen die hierbij aanwezig waren hartstikke bedankt. Hier kijk ik nog lang met genoegen op terug.