Hardlopen

Maandagmiddag,

Zo…nu maar eens even de tijd nemen om een verslagje te schrijven. Met dit verslagje wil ik me beperken tot de etappe in Uden. Weliswaar horen alle dagen aan elkaar te worden geregen maar daar zal ook door anderen wel over geschreven worden.
Op vrijdagavond na de overnachting bij Petra in Driebergen en het rondje in Apeldoorn komen Richard en ik in Uden aan.
De lucht van versgebakken pannenkoeken meteen opsnuivend. Even naderhand komt ook de rest binnenvallen. Een ogenblik later ligt alles vol met tassen,slaapzakken en matjes.
Meteen vliegen ook de laptops uit de tas. "Tiny wat is het wachtwoord van je netwerk?" Kan het bijna net zo goed hier noteren iedereen weet het nu toch al bijna. De buitenwereld dient toch te weten waar we uithangen of liever nog hoe we uithangen.
Mijn bewondering voor mijn Sjan is groot. Hoe groot zijn de stapels? 75-80?
Ook soep en een toetje! Respect. Hier zadel ik ze toch mee op!
Dan begint de zaterdagochtend. Ontbijt om 7.00 u. want er zal toch energie in moeten voor een toertje van 50 km. Een uur naderhand staat Marley onze masseuse met het zweet op haar voorhoofd nog even wat knoopjes weg te werken.
Zelf sta ik enorm in dubio, ben ik nou medeorganisator of ben ik een toekomstig ultraloper die zich moet voorbereiden voor 50 km? Ik kom daar niet uit. De middenweg dan maar. Over hoe het bij De Keien gaat lopen met de zaken waar ik me normaal mee bemoei daar maak ik me helemaal niet bezorgd over dat is geregeld en in handen van competente mensen.
Ontvangst lopers in het krachthonk omdat onze kantine tjokvol zit. Het gaat tegen 10.30 u lopen de start dan.
Mijn praatje door de microfoon is niet te verstaan het galmt als de pest. Waarschijnlijk heb ik het niet goed afgesteld. Dan op eigen kracht en volume dat zal straks ook moeten. Mooi op tijd weg. Wat een vertrek die eerste km. Uitgezwaaid en geklapt door bijna 200 recreanten en starters. Ik weet nu ongeveer hoe een hond met 7 lullen zich moet voelen.
De eerste km’s gaan iets te voortvarend. Maak me daar niet druk om dat komt wel goed. Het enige waar ik op moet letten is om niet al teveel van achter naar voor of andersom te doen. Het is voor mij tenslotte ook de volle afstand.
Na 10 km het eerste wisselpunt voor de estafetteploegen. Lekker druk dat voelt goed. Meteen is er ook de zon. Natte hoek? Doen? Niet doen? Toch doen! Geen spijt. Een weitje door, waarschijnlijk de eerste keer dat Ingrid mij vervloekt. Zal wel niet de laatste keer zijn vandaag.
In de verte zien we daar de tent van Herbalife al, het 15 km wisselpunt. Niet veel later ook te horen.
Wat een moment om er zo naar toe te lopen.
Laatste hindernis, een hekje, je kan er omheen maar ook er overheen.
Dan is er drama. Ik sta op een afstandje en moet even de boel de boel laten ik weet er gebeurt. Dju… hoe dubbel toch. Het wisselpunt gezellig, van alles in huis van koek tot taart van drinken tot soep en toch….!

Lang kunnen we er niet over nadenken er staat nog wat doen. Bij Poeskespad gaan we Bedaf op. Nu gaat het andere koek worden. Ingrid gaat mij hier het graf in prijzen. Achteraf bezien had daar over moeten nadenken. Ik hou van dit soort werk. Léonie een stuk minder. Als blikken konden doden! Even een niet geplande stop om de fietsers te laten inhalen. Zo nu op naar de vijver De Meuwel, op naar 20 km. En wat denk je? Een karper op de kant. Nee zwemmen zal die niet veel meer doen. De wissel hier ook best goed bezet ze laten zich horen. Leuk om estafette teams in de groep te hebben. Wildviaduct, Baarle Warschau, Blokhut, Roestbak. Op dit stuk sterf ik nog maar eens door de blik van onze bikkel. Als ik die nog ooit wil verslaan dan zal  het op dit soort terrein moeten liggen. Het lopen gaat me voortreffelijk af geen centje pijn. De Maashorst op. Bosbouwers hebben verdorie het pad volledig gemold. Tractorsporen hartstikke diep en ongelijk. Het zicht op 30 km met nog ruim 2 km te gaan maakt veel goed. Het tempo gaat omhoog. Sjan en Jeroen zien Richie sneuvelen. Dat is het volgende drama vandaag. Wat een karakter heeft die man. Bewondering!

Een kwartiertje lang de rust erop. Eten,drinken, nu merk ik, als loper, pas hoe belangrijk de verzorging is. En het klinkt zo gewoon: "de verzorging"!
Op naar het het 40 km punt. Bezoekerscentrum, Slingerpad. Een omhoog zittende wortel wordt bijna fataal voor Johannes. Hij gaat plat. Kramp!  Ja … in beide benen. Kan toch verder. Kort stopje bij Naat Piek. De vertimmerde Nike’s van Martine zijn nog te krap dan maar een stuk van eigen vlees eraf. Het is of het een of het ander. Kinderkoppen. De naam Parijs-Roubaix valt hier op dit stukje meerdere keren. Bij de enige verkeerslichten in het parcours oversteken en het 40 km punt is daar. Weer zien we de supporters van de teams. Heel apart. De geluidswal op. Even later weet ik dat mijn langste afstand ooit gelopen naar aan flarden gaat. Dit gaat niet meer mis. Het voelt nog zo goed. Ruud, mijn jongste zoon, gaat iets minder florissant. "Pa" ,zei hij, "ik ben helemaal verrot!". Hij loopt wel door!! Jeroen, mijn oudste, na de training die hij vanmorgen deed, loopt 20 km mee. Sjan en Arlette, de vriendin van Ruud, volgen ons met de fiets. Een familiefeestje? Even later de molen in beeld en natuurlijk heb ik de route langs mijn huis laten lopen.

De laatste paar km zijn voor mezelf als een feestje. Het gaat zo gemakkelijk. Vijver, Kappeletje, hoek om Boekelsedijk en wat er me dan gebeurt. Een fantastisch grote groep staat ons op te wachten met geschreeuw en gefluit. Niet alleen kippenvel! Een bikkel van 29 loopt naast me en troost me. De baan op en dan de finish. Iets meer dan 50 km. De klok stil op 5:00’44". Felicitaties van en voor iedereen. Na de douche nog even een afzakkertje in onze kantine voordat we richting Alphen a/d Rijn vertrekken. Wat een dag. Zijn de foto’s niet het schoolvoorbeeld van een stel contente mannen? Ik denk van wel!!