Woensdagavond,
De zon is er nog even.
Het kan dan wel zo zijn dat het “zomertijd” is maar als de zon onder is dan wordt het al snel een stuk frisser. Je kunt dan ook wel heel optimistisch je kortst mogelijke broek en een singlet uit de kast trekken maar je komt jezelf wel tegen. Dat overkwam gisteren een aantal lopers van de woensdaggroep. Ik maakte er een opmerking over en heel ongeloofwaardig keken ze me aan. Ik dacht er het mijne van.
De trainer waarmee ik samen de woensdaggroep doe moest vanwege zijn ernstig ziek vader verstek laten gaan. Ik dacht als er nu niet meer aanwezig zijn dan 30 man dan regel ik het zelf maar de groep was aanzienlijk groter en moest ik een beroep doen op een van mijn assistenten.
Tot en met de kern van de training zag ik de mannen nog in korte broek lopen. Maar bij het uitlopen weet ik niet precies hoe snel ze wat meer aan hadden. Het was dan inmiddels ook stervenskoud. Noordenwind en temperaturen niet ver boven het nulpunt.
Donderdagmorgen.
Over 3 maanden helemaal paars
Mijn maatjes vertrokken al vroeg vandaag. Door wat omstandigheden kon ik voor 9.30 u. niet vertrekken. Toen hadden zij er al een uurtje op zitten. Het gaf mij ook nog eens de gelegenheid om vanaf thuis te vertrekken en er maar eens een zwerfrondje op na te houden. Hoe lang en hoe ver? Kijk da’s nou een zwerfrondje dat weet je dus van te voren niet. Ik wist wel dat ik minstens 2 uur wilde.
Met een kwartiertje ben ik uit de bewoonde wereld en draai het bos in. Wat ik zeker niet uit de weg ga op de eerste 10 km zijn de “wasbordpaadjes”. Wasbordpaadjes zijn niet al te brede zandpaden met om de paar meter kuilen en knippen. Voor iemand die dit soort paadjes nooit loopt zijn de dodelijk. Je komt nergens in je ritme. Ik loop dit soort dingen wat vaker en ik weet ondertussen wel hoe ik ze het beste kan aanpakken.
Draait zijn kop en stapt weg!
Vervolgens kom ik via een stuk heideveld uit op het bergrazingsgebied van de Maashorst. Overigens op een heel ander gedeelte dan afgelopen maandagavond. Ben ik nog maar net een poortje door stuit ik onmiddellijk op een grote kudde grazers. Een oude grijze stier staat precies op het paadje waar ik eigenlijk lopen wil. Ik denk: “wiens pad is dit”? Hij denkt: “van wie is dit pad nou”? Ik kom korter bij en de stier draait zijn kop weg en stapt statig van het pad af. Geen winnaar, geen verliezer. Het pad is gewoon vrij.
Na 2:45′ ben ik weer thuis. Mijn gels en mijn drinken op. Een kom yoghurt met muesli en honing smaakt me voortreffelijk.
Een tijd geleden dat ik zo’n zwerftochtje maakte. Misschien nog eens vaker doen. Niks plannen gewoon gaan en maar zien waar je blijft of uitkomt. Nou ja…ik ken er de weg wel redelijk.
Hardlopen 