Hardlopen

Dinsdag,

Van bovenaf.

Vorige week bij de ledenvergadering werden wij met een tiental mensen even in het zonnetjes gezet omdat we 25 jaar bij onze club waren. Een kort praatje met enkele karakteristieken en een prachtige bos bloemen viel ons ten deel.
Meer hoeft dat ook niet te zijn. Het brengt je wel weer even terug hoe het in het begin was.
Zo staat mijn eerste halve marathon me nog helder voor de geest. Het was de Rabomarathon in Helmond in 1987.

De eerste!!

We stonden met een flinke groep van de club aan de start en er werden afspraken gemaakt over het tempo. Wist ik veel! Wat ik wel wist dat de afspraak om voor 1:35′ te gaan heel ambitieus was. Ook was er groepje dat sneller ging en eentje dat voor iets trager ging. Middelste groepje dan maar. Ik kan altijd nog terug dacht ik. Op 5 km klokte ik en riep:  “het gaat te snel voor 1:35′  “
Ze keken mij aan en naar elkaar en ze vertelde het niet maar ik voelde wat ze bedoelden: “wat weet jij daar nou van groentje” 
Op 10 km raakten we er een paar kwijt nee… niet naar voor. Op 14 km waren er van ons groepje nog 2 over. Op 16 km was ik alleen en zag in de verte iemand van het snellere groepje voor me. In een klimmetje van een brug liep ik hem voorbij. Hij wandelde. Toch was het op bijna 20 km dat hij weer nagenoeg op mijn hielen zat. Dacht toen maar aan één ding “voorbij komen? …ammenooitnie”. Ik kon in die laatste km nog iets versnellen. In de verte de finish en de klok. Onder het finishdoek door en klokte af op 1:29’38”.

Toen ik naderhand thuis aankwam was ik zo stijf en stram dat ik bijna niet meer mijn auto uitkon. Dat was mijn eerste halve ooit. Op de tribune zit wel eens een vader te kijken naar zijn dochtertje die bij de club is. Hij liep destijds ook mee in dat bewuste groepje. We hebben het er nog wel eens over.