Donderdag,
spinraggen.
Na op een frisse woensdagavond een baantraining te hebben begeleid, ja…hoor, mijn eerste meters hardlopen na de Zeeuwse Kustmarathon was het vanmorgen al niet veel minder fris. Het was kort langs vriezen afgegaan. Mijn korte broek kan weer voor even de kast in. Ook mijn muts en handschoenen moeten weer voor de dag komen.
Maar nog altijd de stelregel huldigend dat ieder soort weer loopweer is voor een kort duurloopje van een uur op pad met mijn vaste loopmaat op donderdag. Vandaag een rondje waar we ook Bedaf in meenemen. Een stukje heide met zijn vochtige spinraggen schitterde in de zon. Alle twee hadden we zoiets van: “ons jasje dat hadden we eigenlijk wel thuis kunnen laten”. Met de gedachte in ons achterhoofd om het rustig aan te doen lopen we vandaag niet het zwaarste parcours. Ik wil hiermee niet zeggen dat we er de kantjes vanaf liepen maar ook niet dwars door de problemen.
Al een paar jaar is de strategie om bomen die om welke reden dan ook zijn omgevallen of omgezaagd worden niet meer opgeruimd. Ze blijven liggen. Dan kom je exemplaren tegen zoals op de foto die ik er vanmorgen van maakte. Hier is maar één spreekwoord op van toepassing: “de een zijn dood is de ander zijn brood”.
Hier sta je even voor stil!
Hardlopen 