Donderdag,
Zand in je schoenen!
Toen we vanmorgen om 8 uur vertrokken voor een rondje van 16 km was het minder koud dan gisterenavond op de baan. Ik geloof niet dat ik het deze winter al eens kouder had. In temperatuur kan het best al eens lager geweest zijn maar ik had zo koud. Nee…trainers hebben het deze winter niet cadeau gekregen. Je moest echt in beweging blijven anders was het gewoon veel te koud.
Vanmorgen leek het iets minder te zijn. Nou is het ook wel zo dat je dan zelf loopt. We gingen voor een rondje met in de aanloop even wat asfalt maar de rest allemaal zacht, soms ook mul zand, uiteraard ook omhoog en omlaag en wat smallere paadjes. Niet een rondje om op een hoog tempo te lopen. Een paar stukjes die we samen nog niet zo vaak gelopen hebben. Op een bepaald moment dacht ik er nog even aan om mijn schoenen eens te ontdoen van het zand. Ze zaten gewoon een stuk vaster om mijn voeten.
Komen we weer thuis aan en worden klokken stopgezet. Hoor ik een heel vervelend piepje. Denk in eerste instantie dat het de buitenlamp is. Vervolgens de aandacht verleggen naar het intercomsysteem. Het leek ons wel te achtervolgen. Ook niet een brandmelder met een lege batterij. Uiteindelijk komen we er achter dat het klokje van Harrie het verschrikkelijk irritante piepje liet horen. Met een gerust hart een bakkie doen!!
Afgelopen maandag schreef ik over de beleving van een coach, hoe spannend een wedstrijd kan zijn. Vanmorgen las ik het verhaal van de andere kant. Die beleving is nog vele malen sterker.
Hardlopen 