Hardlopen

Zondagmiddag,

Soms moet je wat geluk hebben.

In de tijd dat nu hardloop bijna 30 jaar en ruim 25 jaar lidmaatschap bij onze club heb je een aardig assortiment aan hardlopers voorbij zien komen. Lopers/loopsters van allerlei pluimage. Sporters die er alles aan moeten doen om zich enige snelheid eigen te maken. Maar ook die er amper iets voor hoeven te doen of te laten om een behoorlijk niveau te kunnen lopen. Wat vind ik dan een “behoorlijk niveau?”. Als een recreantloper sneller kan lopen dan 15 km/u vind ik dat een behoorlijk niveau.  Zeker als die lopers dan ook nog loopsters zijn.

Een van de eerste mannen waarmee ik onze schema’s op de baan liep was Piet. Zijn lopen was precies als zijn hele leven. Druk, snel en haastig. Hoe hij het voor elkaar kreeg om nog tijd te vinden om te trainen bij ons is me tot nu toe nog steeds een raadsel. En later werd het zeker niet minder toen hij zich ook nog ging toeleggen om triatlons te gaan doen. Ik geloof niet ooit met een sterker iemand van doen gehad te hebben. Hij kende echt maar 1 stand van het gaspedaal. Altijd plankgas maar dan ook in alles.

Met een levenswijze op die manier dan loop je wel eens een risico. Eens was hij bezig met een trekker en freesmachine op zijn land. Op een bepaald moment sloeg de machine vast. Een teveel aan graszoden tussen de machine. Met zijn rubber laarzen aan stampte hij de vastzittend zoden los. Plotseling ging alles los en de machine begint weer te draaien en pakt zijn laars. Wonder boven wonder kreeg hij op tijd zijn voet en been eruit. De laars kwam, volledig aan flarden, aan de andere kant uit de machine. Ruim een week nadien liep hij de marathon van New York.

Later werd hij ziek en via een aantal operaties heeft hij nog nog maar een halve long. Lopen dat lukt hem bijna niet meer maar fietsen en zwemmen gaat nog redelijk. Soms doet hij nog wel eens een paar rondjes met de cross mee samen met een van zijn kleinzonen. Je ziet hem er van genieten. Maar ook nu nog te weinig tijd om wat langer bij te kletsen.