Hardlopen

Zondagmiddag,

Tijdens onze reis naar Zoutelande zat ik me te bedenken dat er na 5 keer gelopen te hebben niet één keer de omstandigheden hetzelfde zijn geweest. En zoals de vooruitzichten er nu uitzagen zou dat deze editie ook wel niet anders zijn. Uiteraard zoals hardlopers betaamt de vrijdagavond op een gepaste manier doorgebracht. Nou ja niet echt lopersvoer gegeten die avond.  Op zaterdagochtend trouwens weinig last van de uiensoep en de Grimbergen die ik op had.

Met de bus vanuit Zoutelande naar Burg-Haamstede dat is ook de zesde keer net zo spannend als de eerste keer. Ik verwacht dat dat altijd wel zo zal blijven. Je ziet iedereen in de bus ook wijzen: “daar moeten we straks langskomen” of “hier gaan we straks het strand op” Maar of dat we daar vandaag zo gelukkig mee mogen zijn dat weet ik ook niet.

In de sporthal de laatste voorbereidingen. Nog maar eens een plas doen nog maar eens een controle, heb ik wel alles. Op naar de start nu. Op de twaalfde slag van de kerkklok vertrekken. Let in de eerste km’s op de vluchtheuvels. Je zou er op dit deel je nek al over kunnen breken. Het voelt nog niet zo slecht.  De duintjes door en een stukje strand. Geen enkel probleem nog.  Het 5 km punt heb ik gewoon niet gezien. Hier staan ook mijn supporters. Deze supporters die weten exact waarom ik hier loop. Echte insiders! Een heel bijzonder moment altijd in deze race. Geen idee eigenlijk van wat mijn tempo nu precies is. Eigenlijk zal het me ook worst wezen. Het loopt gewoon lekker. Zou het deze keer dan toch een “watjes editie worden?” Het 10 km punt zie ik wel. Mijn eerste controlepunt . 54’07”. Had eigenlijk 55′ op de planning staan. So far so good!

Op 15 km mijn eerste gel genomen en net voor Vrouwenpolder op de Veerse Dam mijn tweede. Dan het strand op. Dju…. dus toch geen watjes editie.  Tjonge…wat een mul zand. Ja op Bedaf zijn we wel het een en ander gewend maar dit is toch duidelijk andere koek. Halve marathon punt 1:52′. Nog 5 km van dat zand. Hier maak ik een fout!  Ik maakte de fout door te denken dat het gras op een ander altijd groener is. Loopt er een groepje links van me denk ik daar zal het wel harder zijn. Zigzaggen is het resultaat en door te zigzaggen maak je meer meters. Terug naar de waterlijn dan maar. Golfjes water over je schoenen. De golfjes nemen zand mee. Het water dat verdwijnt wel weer uit je schoenen maar het zand niet meer. Ik kom steeds vaster in mijn schoenen te staan. Zo vast in ieder geval dat ik me heb voorgenomen hier op het strand ga je niet wandelen. Je bent hier gekomen om te lopen en lopen zul je. Veel lopers in mijn omgeving denken daar kennelijk anders over. Bij 25 km het strand af.  Bij die drankpost even stoppen goed drinken en de volgende gel.

Op naar Domburg. Op naar het 30 km punt. Hier loopt het weer en eigenlijk  best wel lekker. Passage in 2:50′. Nu nog 12 km te doen. Klinkt zo simpel. Het is niet zo raar dat na zo’n zwaar strand je benen het toch gaan merken dat er al wat van gevraagd is. Hé.. het 35 km punt al. De Tank. De trap bij de reddingsmaatschappij daar mag stapvoets omhoog. Niet meer hardlopend te doen. Kan nooit meer het ritme opbrengen en twee treetjes tegelijk is de kracht onvoldoende voor.
Net voor het 40 km punt staat een bord dat je hier het hoogste punt van de marathon hebt. Ik heb het zelden zien staan maar vandaag in elk geval wel. Nog 2 km te doen. Trap af stukkie strand. Oei.. die palen daar moet je tussendoor. Het is ook hier dat mijn kuiten voor het eerst gaan protesteren. Voorzichtig aan dus. Op 500 m voor de finish is het effe helemaal over mijn kuiten zeggen doe het zelf maar en weigerden even alle diensten. Met wat rekken toch weer op gang. De Langstraat indraaien en op naar de finish. Ik denk dat iedereen hier weer zijn laatste restje energie aanboort om tussen dat rijendik staande publiek te lopen. Wat een super gaaf gevoel is dat. Nee… niet onder de 4 uur dat zat er met dat zware strand gewoon niet in.

Na de finish redelijk snel onder warme douche en even wat eten. Tijdens het eten krijg ik te horen dat ik naar de prijsuitreiking moet. Het blijkt dat ik in mijn categorie op de eerste plaats ben geëindigd. Mijn derde Zeeuwse kei die ik mee naar huis mag nemen.

Nu ik dit schrijf zijn we een dag verder en de spieren voelen best wel goed aan. Morgen een hersteltoertje maken.

De twee zwart-wit foto’s maakte Hans van Klaveren. Goed vastgelegd.