Dinsdagmiddag,
3 uur onderweg geweest
Terwijl ik zondag in Geldrop liep waren mijn clubgenoten bezig met de eerste cross van een serie van 4 loopjes. Iedere keer op een andere plek in het bos en steeds met een lengte van 10 km tenminste als je alle rondjes loopt. De eerste is op een parcours dat zo vlak is als een biljartlaken. Altijd een uitdaging om ook de rondetijden zo vlak te hebben. Tja…. en dat wil er nog wel eens aan ontbreken. Te onstuimig van start dat breekt je snel op.
Dus onze duurloop van maandagavond stond dus in het teken van een herstelloopje niet te lang en niet te snel. Bij het bekijken van welke route ik eens met die groep zou gaan lopen kwam ik er snel achter dat er niet zoveel van die korte rondjes op mijn lijst staan. Zeker niet voor de winteravonduren. De route moet dan op z’n minst erg verkeersluw zijn en niet teveel oversteken van wat drukkere wegen inzitten. Dan maar eentje bedenken. Het werd een rondje op papier van 9 km en ik wilde daar ongeveer een uur over doen. Lekker rustig toch?
Bij het wachten tot het tijd was om te vertrekken kwamen de verhalen over de cross. De een had al wat beter gelopen dan de ander. De een supertevreden en een ander totaal niet. Neemt niet weg dat we nu vertrekken. Na de eerste km kijk ik op mijn klok. Mwah…kan net. Zak ik even wat af naar achter om achterin ook wat verhalen mee te luisteren voel ik het al. Tempo gaat omhoog. Da’s niet de bedoeling. Naar voor om op de rem te gaan staan.
Op het rondje denk ik dat ik zeker 5 keer aan de teugels ben gaan hangen om het tempo er uit te halen. Een herstelloopje is tenslotte een herstelloopje. De poging om een uur over dit rondje te doen lukte niet want in ongeveer 57′ waren we weer terug. Ondanks mijn 35 km van zondag liep ik zonder problemen mee. Eerlijk is eerlijk eigenlijk was het een rondje van niks.
Hardlopen 