Dinsdagmorgen,
Het kerkje van destijds
Als ik dit schrijf waait het behoorlijk hard. Er zijn geluiden om je huis die er anders niet of in ieder geval veel minder zijn. Dan was het gisterenavond nog een stuk rustiger toen we met een relatief klein groepje onze duurloop maakte. Thuis denk ik meestal al wel na over welke route we gaan lopen dat hangt af van de beoogde lengte en ook van de windrichting. Met een duurloop probeer ik te vertrekken met de wind op de kop en met het windje mee weer op weg naar huis. Die keuze viel gisteren nog niet zo mee.
Wat wel meeviel was dat we uiteindelijk nog niet eens zo heel veel last van de wind hadden. Sowieso maakt het voor mezelf niet zoveel uit dat het wat waait. Ik vind het wel eens lekker om een beetje tegen de wind op te boksen. Maar dat schijnt niet voor iedereen te gelden.
Een deel van onze route gisterenavond komt door mijn geboortedorp. En bijna aan de vooravond van de kerstnacht moest ik terugdenken aan de eerste nachtmis waar ik met mijn vader mee naar toe mocht. De nachtmis was ook een echte nachtmis die ’s nachts om 4 uur begon. De kerk, een noodkerk destijds, was gewoon niet warm te stoken en toch was er een gevoel van warmte. Een prachtig versierde kerk met zijn mooi opgetuigde stal. Nee….geen kerstboom toen nog. Het kerkje hartstikke vol. En wat me bij is gebleven dat het lang duurde. Toen het uiteindelijk afgelopen was mee naar huis waar ons moeder de tafel had gedekt en we ons drietjes worstenbroodjes en kerstbrood aten. De rest van ons gezin nog in bed. Wat voelde ik me toen al groot.
Daar gingen mijn gedachten naar uit toen we gisteren door ons dorp kwamen. Vandaag precies 60 jaar geleden.
Hardlopen 