Donderdagmiddag,
Wat mij betreft mag het volgende week zo gaan.
Nog ruim een week te gaan en dan is er de grote uitdaging voor 2014. Eens proberen of er nog de mogelijkheid in zit om een 50 km te kunnen lopen. Hiermee gehoor gevend aan mijn gedachte of ik dat ooit nog eens zou kunnen. Over 10 dagen weet ik het of dat het lukte of niet. Als het me lukt ben ik dan een tevreden mens? In ieder geval zal ik blij zijn dat ik het heb geprobeerd. En als het niet lukt? Dan ben ik in ieder geval een tevreden mens dat ik het heb geprobeerd. Door een poging te ondernemen om van start te gaan kan ik mezelf nooit het verwijt maken deze uitdaging uit de weg te zijn gegaan.
Als je zo’n uitdaging met jezelf aangaat moet je ook de voorwaarden en consequenties aanvaarden die ermee gepaard gaan. De trainingen die er te doen staan uitvoeren. Ja…. wel de trainingen uitvoeren binnen de grenzen van je belastbaarheid. En daar zit ‘m nou net in. Waar ligt die belastbaarheidsgrens? Ik heb dat voor mezelf eens uitgedokterd in het voorjaar van 2008. Gewoon net gedaan alsof ik een marathon zou gaan lopen en kwam toen tot de ontdekking dat wanneer ik weken ging maken van net 100 km dat dan de problemen kwamen. Pijntjes hier en pijntjes daar.
Nu zijn we inmiddels weer 6 jaar verder dus die 100 km per week daarvan kan ik wel zeggen dat moet ik nu niet meer doen. Mijn langste week in deze voorbereiding is bijna 90 km geweest. Daar zal ik mee moeten doen. Maar even zo goed als bij ieder ander slaat ook bij mij de twijfel toe of het wel lukt.
Maar nogmaals in beide gevallen een tevreden mens gewoon omdat ik een poging heb ondernomen om gehoor te geven aan het gevoel: “zou ik het nog eens kunnen?” Volgende week zaterdag zal ik het weten. Ben er wel steeds nieuwsgieriger naar. Wat ook steeds meer in mijn gedachte opkomt is de uitspraak van Tonnie Dirks: “niet lullen maar lopen!”
Kortom volgende week zaterdag gewoon doen!!
Hardlopen 