Hardlopen

Donderdagmiddag,

Hier moet je dan zijn.

Het is minder licht nu dan vanmorgen toen wij vertrokken voor een wat korter duurloopje. Vanmorgen was het zonnetje onze partner nu regent het enigszins. Kwestie van uitkienen of gewoon lopersmazzel. Och zo slof je al eens en zo heb je al eens pech.
Maar goed als je de weersvooruitzichten moet geloven dan hebben we zondag goede weersomstandigheden om die 30-er te lopen. Valt er iets te vertellen over de route? Ja…eigenlijk meer dan de tijd die ik heb om er over te schrijven. Toch een stukje proberen.

Nieuwe vistrap

Als we bij De Keien Atletiek vertrekken kan het niet anders of we moeten een paar km over de verharde weg. Via dat verharde gedeelte komen we bij het riviertje de Leijgraaf. Gekanaliseerd destijds om water heel snel af te voeren. Nu zijn ze dat tij aan het keren en hebben in elk geval de hoge taluds afgegraven om aan de zijkant wat overstromingsgebiedjes te hebben. Ze kunnen aardig variëren met de waterhoogte’s. Bij een stuwtje is ook een nieuwe vistrap gemaakt zodat vissen hier gewoon kunnen passeren. Keus uit een verhard fietspad en een zacht paardenspoor.

We gaan een bruggetje over en een eindje verder slaan we linksaf. Hier heb ik vaak in dubio gestaan van: “zou ik er door kunnen zonder natte voeten te krijgen?”. Je kunt er geen pijl op trekken het kan zo maar van dag tot dag veranderen. Je loopt hier door wijstgronden die precies op de Peelrandbreuk liggen. Hogere delen zijn nat en de lagere gedeeltes juist meer droog. Door de breuk wordt het roestige erg ijzerhoudende grondwater opgestuwd. Een eindje verder ligt het Annabosje. Zonder lieslaarzen moet je dat stukje niet ingaan en zelfs met is er niet de garantie dat je het droog houdt. Niet voor niks is het een Europees beschermd natuurgebiedje.

Hier doorheen!

Na het passeren van een weitje met sluisjes zie je in de verte Bedaf al liggen. Bedaf. Een zandverstuivingsgebied zoals de Loons en Drunense duinen alleen wat minder uitgestrekt. Als we via Poeskespad het gebied indraaien krijg je meteen bultje voor je kiezen. Vandaag hier het enige. Je kunt hier je training zo zwaar maken als je zelf maar wilt. Vandaag gaan we de “gemakkelijke” route. Met een paar km zijn we er doorheen. Het volgende stukje is een deel dat voor een paar jaar terug nog landbouwgrond was. De vruchtbare bovenlaag is afgegraven en verder laten ze de boel de boel. Meestal grazen hier een paar Schotse Hooglanders met hun kalfjes.

Zo kort staan ze bijna nooit aan de draad.

Via wat landweggetjes beter gezegd karrensporen leggen we een verbinding naar een volgend markant punt in de route en gaan we naar een vijver “De Meuwel”. Zomaar midden in het bos. Vroeger een vennetje nu een prachtige visvijver. Over een aantal weken heeft een naburige loopgroep hier een koppelcross. Duo’s die afwisselend fietsen en hardlopen.
Net achter deze vijver gaan we over een heuvelruggetje. Een single-track en komen we uit bij een weitje waar meestal een drietal ezeltjes staan. De eigenaresse van deze ezeltjes liep ook ooit in een van onze groepen. Een stukje bos door en komen we weer uit op een verharde landweg.
Na een stukje draaien we hier een fietspad op dat de aanloop vormt naar een wildviaduct waarmee we de A50 oversteken. Een prachtig viaduct om heuveltrainingen te kunnen doen. De hellingshoek niet te groot en prima van lengte. Als we dit viaduct gepasseerd zijn komen we na ruim 16 km te hebben gelopen bij ons rustpunt aan.

Even rusten na 16 km!

Wat eten,wat drinken en kletsen. een paar mensen stappen hier uit omdat ze van zichzelf weten nog niet toe te zijn aan de volledige afstand. Gelaafd en gevoed het volgende stuk in. Nabij een camping gaan we ook hier weer een heuvelruggetje op. Smalle paadjes met uitstekende wortels. Opletten geblazen. Toch moet je even naar rechts kijken want daar ligt een prachtig stukje heide. In augustus schitterend in bloei. Via een paar verharde fietspaden die dwars door een bos lopen gaan we langzamerhand de Maashorst op. Het is de uiteindelijke bedoeling van natuurbeheer om van de stuk het meest grote natuurgebied van Nederland te laten uitgroeien. Vandaar het bouwen van nog 2 natuurbruggen aan de noordkant. Een verbinding leggen tussen de Maashorst en Herperduin. Dan kun je duurloopjes maken tot wel 50-60 km aan toe.

Begrazingsgebied

Via een poortje gaan we het begrazingsgebied in. Nu zullen in het eerste deel waarschijnlijk nog niks aan grazers tegenkomen. Verderop straks is er wel die kans. Het kan zomaar een kudde paardjes of een grote groep Schotse Hooglanders zijn. Maar daar zijn we nog niet aan toe. Eerst nog een stukje heidegebied waar in de zomer een stel moeflons grazen. Het zijn best schuwe beesten je krijgt ze nagenoeg nooit goed voor de camera. Als een bok onraad ruikt is de roedel al weg. Best mooie beesten met hun gekromde horens.

Terug op de kale vlakte lopen we langs een bosschage met enkele verhogingen er in. Een van de weinige dassenburchten in onze omgeving. Het volgende stuk daar herken ik me ook bijna niet terug. De bosomvormers hebben hier zo huisgehouden. Na verloop van een paar jaar zal het best mooi gaan worden. Een paar jaar? Ja… van 5 tot 20 jaar daar lopen de schattingen over uiteen. Even later weer over een stukje fietspad kom je langs de restanten van een wielerbaantje dat Belgische vluchtelingen uit de WO1 hier destijds hebben aangelegd. Er was indertijd een vluchtelingdorp met bijna 6000 inwoners.

Vertrekpunt zondag’s

Nu zijn we bij het startpunt van onze zondagse bostrainingen. Een oud gebouw van een elektra verdeelstation dat aardig in verval raakte is weer helemaal opgeknapt een nu is er een vestzaktheater in gevestigd in het ene deel en in het andere deel een kunstenaarscollectief. Nu heeft het kolos van een gebouw weer een prima functie. Zo hoort het denk ik. Eerst bezien wat je er mee kunt en pas als allerlaatste optie slopen.

nog een paar kilometer!

Met nog een km of 5-6 te gaan zijn we weer thuis. Dat doen we via een geluidswal die naast de N365 lag om de achterliggende woningen te vrijwaren van het verkeersgeluid. Het tweede deel van deze geluidswal is ten prooi gevallen aan de aanleg van de A50 en er is een smalle strook natuurgebied voor in de plaats gekomen ter compensatie. Bijna aan het einde hiervan draaien we het dorp weer in en krijgen we een prachtige gezicht op het Birgitinessenklooster. Nu de laatste jaren is er wat meer openheid gekomen in het kloosterleven van de nonnen maar 40 jaar geleden volledig ontoegankelijk. Aan de achterkant is is een museum gevestigd. Een museum voor religieuze kunst. Hoe kan het zo zijn? Absoluut de moeite waard om er eens een bezoek te brengen.

De laatste 2 km lopen echt helemaal door het centrum van Uden. Via de marktplaats het oude raadhuis en theater Markant zijn we weer terug in het sportpark waar onze accommodatie met een groot aantal andere clubs is gevestigd. Ik mag wel zeggen redelijk uniek zo’n prachtig park bijna tegen het centrum van het dorp.

Ik hoop dat jullie net zo van de route gaan genieten zoals ik dat altijd al doe als ik deze ronde maak.