Hardlopen

Zondagavond,

Als je op tijd bent kan dat nog! Foto is van Rinus

Als ik ergens een wedstrijd ga lopen dan ben ik graag op tijd. Heb nog liever een uur over dan dat ik net op het nippertje op de klep val.  Zo ook afgelopen zaterdag was ik ruim op tijd. Nog parkeerplaats voldoende. Geen lange rij bij het afhalen van de startnummers en nog mooi ruim de tijd voor ’n bakkie.
Omkleden en dan langzaamaan naar de start. Je kunt het draaien of keren zo je het wilt maar dat is bij een trail vele malen relaxter dan bij “gewone”wedstrijden.
Van start en meteen daarna een heuveltje opdraaien. Smal paadje met wortels. Opletten dus. Het lopen voelt goed aan. Als de paden soms wat breder zijn haal ik her en der wat lopers in. Blijf dan even wat hangen achter een volgende groepje maar ik merk ook dat daar ook weer iets sneller ga.
Bas en Pieter doen hun werk uitstekend. Filmen, fotografen, fietsen en bevoorraden.
Wat gaat het lekker! De eerste drinkpost al. Drink wat sportdrank en eet een paar stukjes vlaai. Erg lekker.

Al een stukje onderweg. Foto is van Gerard

Ben ik weer net onderweg vliegen me een aantal dames voorbij van de 25 km die een kwartier later van start zijn gegaan. Tjee …die gaan wel erg hard. Kom ik voorbij het 20 km punt en ik schrik eigenlijk wel enigszins van de tijd. Zal dat wss. wel ergens terug betalen.
Langzamerhand ga ik weer richting startplaats met de bevooorrading. Net voor ik op dat punt kom haal ik Hans in. Wij liepen beiden onze eerste ultra bij de Be More Ultra Tour in Uden en nu onze tweede. Hij gaat wat moeizamer naar boven vertelde hij me.

De volgende lus van 25 km in. Als ik voor mijn gevoel al snel bij het 30 km punt kom zijn er iets meer dan 27′ verstreken. Nog steeds royaal binnen de doelstelling die ik vandaag heb. Een andere doelstelling was om die 50 km in te delen in hapklare brokjes van 5 elk. Nu op naar blokje 7 de 35 km. Wat er gebeurd is weet ik niet maar als op mijn klokje kijk zijn er al 29’verstreken en nog geen bordje 35 gezien. Zoveel aan tempo ingeleverd? Voor mijn gevoel niet maar het wordt wel een puntje van onzekerheid. Nou is het geen raar verschijnsel als je wat moe wordt dat er niet zo heel veel nodig is om je wat onzeker te maken.
De volgende tegenvaller is een punt waarvan ik denk dat het de drinkpost is, is daar een groep vrijwilligers die een stuk bos aan het opruimen zijn. Ik zei het al als je moe gaat worden is er niet zoveel nodig om je wat uit balans te gooien.
Dan bereik ik de drankpost waarvan ik denk dat die op 38 km is maar die is op 40 km. Een meevaller dus.

Nee… een lachje kan er niet af met je mond vol banaan.

De laatste twee blokjes van 5 km. In het eerstvolgende blokje ga ik over de marathonafstand. Een punt dat je nooit traint en alleen bereikt met je wedstrijd. De stukjes omhoog gaan wat moeizamer nu en mijn kuiten doen ook niet helemaal meer hoe ik het graag heb.  Ik moet even stoppen om ze goed te rekken. Nu het laatste blokje nog. Nee….omhoog dat gaat niet echt meer goed. Dan maar een keuze maken om naar boven te wandelen ipv mijn benen helemaal op te blazen. De laatste twee km. Ik kijk op mijn klokje en zie dat een nettotijd van onder 5 uur er nog in zit. Dat geeft weer even de moed om wat aan te zetten. Boven op de heuvelrug die evenwijdig loopt aan de finishlaan hoor ik de aanmoedigengen al.
Wat ben ik blij dat ik Bertus zie staan. Mijn finish in een nettotijd van 4:59’53”. Nu weet ik het zeker zoals ik gisteren al schreef “ik kan het nog”

Wat ben ik blij met de keuze die ik maakte om te kiezen voor de Sallandtrail. Fantastisch parcours.  Super organisatie. Vrijwilligers met hart voor de zaak. En je loopt ook niet iedere dag een wedstrijd met twee begeleiders op de fiets die ook nog alles vastleggen.

Onderstaande film is een mooi verslag van hoe het onderweg was.