Dinsdagmorgen,
Koppie erbij houden.
Op zondag na de marathon van Zeeuws-Vlaanderen heb ik een training voor mijn groep begeleid en liep ik op maandagavond met een groep een duurloopje door ons natuurgebied van een uur. Dat ging toen als een fluitje. Voor mijn gevoel had ik er helemaal niks mee geleden toen.
Maar goed nu na de Koning van Spanje, is de afstand dan wel minder, maar die is ook niet zo plat als een pannenkoek. Hoe pakt dat dan uit om op maandag mee te lopen en dan niet voor een uurtje maar er staat bijna 85’op de lijst. Voor mijn gevoel moest het wel lukken.
Zo dachten er ook meer over want de groep waarmee we van start gingen was bijna 25 mensen groot terwijl het hier in het zuiden vakantie is voor de scholen. De routes die we op maandagavond lopen teken ik niet van te voren uit maar wel heb ik mijn hoofd hoe en waar we willen lopen. De paadjes zijn best stoffig door de droogte. Opeens een struikelpartij achterin. Even de situatie beoordelen. Tjee….de loper is met zijn gezicht op de grond gevallen. Gelukkig geen schade alleen zijn kop zo zwart als roet. Zweet en stof vandaag verenigd.
Samen met de “valler” en nog een paar anderen het gaatje dat ontstaan is dichtlopen maar ondertussen is de kop al voorbij het pad waar we eigenlijk rechtsaf hadden gemoeten. De raderen gaan draaien voor een alternatief. Ook in dit geval zijn er meerdere wegen die naar Rome leiden en precies op tijd zijn we weer terug bij Naat Piek.
Het liep nagenoeg moeiteloos. Geen pijntjes en stijfheid. Onvoorstelbaar eigenlijk dat mijn herstel iedere keer zo snel gaat.
Vandaag nog een foto erbij van zondag hoe geconcentreerd je op sommige stukken moest afdalen om niet onderuit te gaan.
Hardlopen 