Zondagmiddag,
Destijds geen 1000 inwoners. Ons kent ons!
Net terug van een winderige, natte en herfstachtige bostraining gaan mijn gedachten weer even terug naar gisteren. De tweede reünie van onze gemengde 6de klas van de basisschool. Niet helemaal compleet meer. Een paar die er gewoon definitief niet meer bij konden zijn maar ook een paar die om allerlei uiteenlopende redenen er niet bij konden zijn. Ze hebben allemaal pech gehad want het was weer een bijzondere avond. Lekker gegeten en gedronken maar vooral veel gekletst.
Wat mij vooral opviel dat als je met opa’s en oma’s bij elkaar bent dat er de kleinkinderen nog al eens bijgehaald worden. Dat was gisterenavond helemaal niet het geval. Oké… ze kwamen wel wat ter sprake maar voerde zeker niet de boventoon. In hoofdzaak ging het erover hoe was dat ook al weer dat “vroeger”?
Vaak was de slotsom dat wij het een stuk gemakkelijker hadden dan de jeugd van tegenwoordig. Wat je mocht of wat je niet mocht was helder. De grenzen waren afgebakend zeker binnen een relatief kleine gemeenschap. Niet alleen door thuis maar ook door de school en de kerk had daar ook nog een dikke vinger in de pap bij. En natuurlijk ging iedereen wel eens over de schreef maar je werd wel weer rechtgezet. Door welke van de drie instanties dan ook maar altijd was er één lijn. Soms werd het verbaal afgedaan maar ook wel met een schop onder je kont. Gemakkelijk en duidelijk. Tere kinderzieltjes?
Het was een prachtige middag, avond en nacht. Want dat moet gezegd worden we begonnen vroeg en we gingen “vroeg” naar huis.
Hardlopen 