Hardlopen

Dinsdagmorgen,

Stilte!

Na een kopje koffie start ik mijn pc op en valt me onmiddellijk een bericht van Losse Veter  op: Im Memoriam Has van Cuijk!!  Huh? Dat kan niet is mijn eerste gedachte. Maar het is wekelijkheid. Hoe hard en confronterend dan ook. Has een leeftijdsgenoot die ik toch minstens al 50 jaar wel ken. Samen op dezelfde school gezeten. Samen in een voetbalteam gespeeld. Hij keeper ik rechtsbuiten, hij spits ik middenvelder. Samen ook biertjes gedronken bij Jentje van Zutphen het clubhuis van Melle onze buurtvoetbalclub.
Ook samen gelopen maar nog veel meer samen over lopen gekletst. Als ik op maandagmorgen wel eens even over de weekmarkt liep en was wat later thuis dan dat ik gewend was dan wist Sjan eigenlijk al wel dat ik Has was tegengekomen. Tja… dan kost een km even wat tijd.

Een voorval met Has staat me nog levendig bij. Hij kwam op een keertje, het zal zo’n 10-12 jaar geleden zijn, op zondagmorgen in het bos bij ons en vroeg of hij mee mocht trainen. Waarom zou dat niet kunnen? Ik had voor die zondag de “geleroutetraining”op het programma staan. De gele route was een wandelroute van 3.4 km lang. We liepen dan de hele route met de complete groep in. Halverwege ergens een plek zoeken om wat oefeningen te doen. Ik vroeg die morgen aan Has of hij dat stukje voor zijn rekening wilde nemen. Tenslotte heb je niet altijd een bondscoach in je midden. Het tweede rondje was met de complete groep een stevig duurloop tempo aanhouden maar wel zo dat de groep intact blijft. Weer bij het startpunt aangekomen mocht in de volgende ronde iedereen voor zijn eigen tempo gaan. Lees voor de meesten”voluit”. Ook Has wilde laten zien  dat hij nog een stukje kon lopen en vertrok als een speer maar ik zei al een rondje was 3.4 km. Het duurde dan ook al niet zo heel lang of de snelsten passeerden hem. Even later liep ik hem ook voorbij.
In het volgende rondje, het uitloop rondje, komt hij bij me lopen en een van de weinige dingen die hij zei was: ” gatver…Tien..wat trainen jullie nog hard”

Een uitspraak die ik nooit vergeten zal maar die hij ook nooit meer uitspreekt. Mieke en de kinderen ik wens jullie alle sterkte van de wereld die nodig is om dit verlies te verwerken.