Hardlopen

Donderdagmiddag,

Vrij zijn ziet er zo uit!

Het was in het voorjaar van 2004 dat mijn leidinggevende bij me kwam met de informele vraag of ik zou willen stoppen met mijn werk. Nou ja…ik deed mijn werk best met veel plezier en vroeg hem: “waarom zou ik”?  Natuurlijk had ik al wel gehoord in de wandelgangen dat er weer een reorganisatie aan zat te komen. De 100-ste? Zou zo maar kunnen. Ook deze ronde gaven ze er de voorkeur aan om oudere medewerkers te vragen om vrijwillig gebruik te maken van een regeling die voor zowel de medewerker als voor de werkgever niet slecht was. Overigens ik kende de regeling en was zeker geen slecht voorstel. Na wat twijfels, gesprekken over en weer en overleg met het thuisfront ja gezegd tegen het mijn  aangeboden voorstel.
En plotseling is je werktijd nog maar en half jaar in plaats van nog bijna 4. En dan gaat het rap! Afbouwen, werk herverdelen en voor je het weet is het 30 september 2004 je laatste werkdag.
1 oktober 2004 een zee van tijd denk je. Zeker in het begin is waken over je agenda want er wordt aan alle kanten aan je getrokken om dit of dat te gaan doen. Nee…zeggen is dan de grote kunst. Het spreekt voor zich dat een deel van mijn tijd is gaan zitten in mij atletiekclub. En ook hier is het weer waken dat je er niet dag en nacht actief bent.
Nu zijn we de komende maand 10 jaar verder en nog steeds moet je voor sommige dingen of nee verkopen of de boot afhouden.
Maar staande blijft wel dat als je dingen doet met passie en plezier dat je dat lang volhoudt. En eerlijk is eerlijk ik geniet er nog elke dag van om vrij te zijn. Wat mij betreft wil ik er in deze omstandigheden nog wel een termijn van 10 jaar aan vast knopen.

Hier hadden we het vanmorgen over tijdens onze duurloop want ook mijn loopmaatje Harrie is dit jaar al 10 jaar met pensioen. Oké…hij stopt dan aan het einde van de maand met zijn trainingen verzorgen maar hardlopen moet hij nog maar een gewoon een hele tijd blijven doen.
Want ook al hebben we samen in km’s de wereld rondgelopen het verveelt nooit. Er blijft altijd is er wel iets om over te kletsen. Je gelooft het misschien niet zo maar het kan onderweg ook wel een stil zijn. Niks te zeggen genieten van de omgeving elk met zijn eigen gedachte. Kletsen komt dan straks wel weer bij de koffie. Zo nog 10 jaar erbij? Als dat zou kunnen!