Hardlopen

Maandagmiddag,

Vol overgave. De foto is van Run2day

Gisterenmorgen was het in het bos delen, delen met de beschikbare ruimte en en de paden. Ik wist dat er in onze omgeving eer MTB-toertocht was en even zo goed als ik er prat opga dat ik best een 50 km route kan uitzetten zonder dubbele paden en nooit verder weg dan hemelsbreed hooguit 5 km van het startpunt verwijderde te zijn en dachten zij dus ook te kunnen. Het betekent wel dat ze nagenoeg alle paden in beslag nemen. Gelukkig wist ik er van en ben op zaterdag even gaan kijken of dat de training die ik in gedachten had uitvoerbaar was. Dat moest lukken waarschijnlijk zouden de fietsers ons pad wel een paar keer oversteken maar dat moest te doen zijn.

Onze groep vandaag niet al te groot want een aantal zouden vanmiddag van start gaan in Veghel bij de Krollenloop. Mijn domein om gaan te supporteren. Dus na de goed gelukte training ’s middags op de fiets. Op de Markt een drukte van belang en probeerde alvast een aantal clubgenoten en bekenden te spotten. Bijna ogen kom je tekort.

Om twee uur de start van de 10 km en een halfuurtje nadien de 5 km. Iedere start voorafgegaan door een gezamenlijke warming up met een voorgangster en stevige muziek. Wat je dan ziet!! Sommigen perfect in de maat en bij een verandering van de beweging meteen zonder hapering over. Maar owee degene die wat minder begaafd zijn met coordinatief vermogen. Je lacht je bijna de stuipen. bewegen naar links wordt rechts tja en je buurman komt ook jouw kant op.

Ik kwam de foto vandaag ook weer tegen op twitter.
Ik weet niet wie de maker is. Toch maar gebruikt.

Bij de warming up van de 5 km zag ik een klein meisje. Ze stond parmantig helemaal vooraan en als er iemand perfect in de maat meedeed dan was zij dat wel. Vol overgave en concentratie. Het plezier ook dat spatte er vanaf. Dat vind ik dan zo vertederend.

Als laatste is de schooljeugd aan de beurt voor hun 1000 m. Ze gaan van start of het een 100 m sprint is. Een van de vaders maakte van zijn jongste zoon een filmpje. Je kunt het onderaan even zien. Ik zou werkelijk niet weten wie na zo’n 1000 meter het meest trots is. Zoontje of vader of moeder. Wil je het ventje zien rennen met alles wat hij in zich heeft moet je even geduld hebben tot aan de 4de minuut.

Dan kom ik thuis en kom ik op Facebook een foto tegen en dat is voor mij het moment van de dag. Zeg nou zelf is er ergens een grotere collegialiteit te zien dan juist in deze foto. Mijn vertrouwen in de de mensheid stijgt hiermee weer wat.