Hardlopen

Donderdagmiddag,

Nou wordt het niet meer vlak!

Is het in de zomer nog laat licht dan wordt er nog al eens geklaagd: “ja maar het is zo warm om te lopen” Maar het is wel gemakkelijk lopen als het licht is. Heel anders is het als de klok weer eenmaal verzet is. De meeste lopers vertrekken dan voor hun werk als het nog donker is en komen weer thuis als het al weer donker is. Dus ook je trainingen gaan dan bij duisternis. En niet alleen bij duisternis maar vaak is het er ook nog koud bij ook.

En nou kan iedereen wel tegen mij zeggen:  “maar ja jij hebt gemakkelijk praten want jij hebt overdag altijd de kans om te lopen”. Mijn antwoord is dan steevast: “en wie verzorgt jullie training dan”  Dus ook mijn trainingen op de woensdag- en de maandagavond zijn ook in het donker.  En voor mij is het op die momenten ook even koud en even donker als voor jullie.

Door allerlei omstandigheden zat er niet veel anders op dan vanmorgen vroeg vertrekken voor een duurloopje van een km of 15. En kan je vertellen om 7.30 u. is het echt nog donker en koud ook nog. Tenminste als ik mijn handen moet geloven. Het eerste stukje onverhard moet ik wel heel geconcentreerd lopen om niet in konijnenholen te stappen. Het volgende stuk heb ik de keuze om het verharde fietspad te nemen of iets meer naar de oever van de Leijgraaf te lopen. Ik kies het onverharde paarden pad. Wel opletten geblazen. Ik kom ook nu een eindje verder weer langs het bènkske.

Een opje!! Niet een plaatje van vandaag.

Dan begint het langzaamaan wat lichter te worden zeker als ik bij Poeskespad  Bedaf opdraai. Het komende halfuur wil ik er een pittig deel van mijn training van maken. Hoef er niet veel voor te doen dan alleen mijn tempo te handhaven. Als het hier nog donker zou zijn dan was het zonder hoofdlamp niet doen. Nu is het zicht voldoende. In elk geval zo licht dat ik een vijftal Schotse Hooglanders zie liggen. Midden op het pad. Toch maar even over op een wandelpas om ertussendoor te slalommen. De beesten keuren me geen blik waardig.

Nu nog een paar stukken met wat smalle paadjes, mul zand en wat omhoog en omlaag. Nog een pittig deel. Daarna over hetzelfde stuk weer terug als op de heenweg. Straks niet zo gemerkt dat er een ijzig windje stond. Nu met de wind op mijn snuit voel ik eigenlijk pas hoe koud dat het waait. Mijn vingers zijn daar  het minste bestand tegen ondanks mijn handschoenen. Hoe koud dat ze waren daar kom in de douche pas echt achter.
Je moet Kitty en Esther maar eens vragen hoe pittig dit rondje is. Zij liepen hem vorig jaar ook eens op een zaterdagmiddag mee. Binnenkort met een aantal clubgenoten ook nog eens doen!