Hardlopen

Donderdagavond,

Al een heel eind op weg

Net voordat ik vanmorgen mijn loopschoenen aan wilde doen een mailtje van Maria: “ik ben wat vroeger” Nou ja heel veel vroeger dan gebruikelijk kon het al niet zijn want ik zeg al ik stond op het punt om mijn schoenen aan te doen. Maar meteen ging ook de bel. Haar mail was bijna trager dan dat ze fietste.
Dan op weg voor een duurloopje. Voor hoelang? Och dat maakt niet eens zoveel uit. Een km-tje of 15 , 16.
Een beetje winderig was het wel en het leek regenachtig maar gewoon droog overgekomen. Alles wat bult en los zand was hebben we samen doorgeploegd. En wij maar denken dat we deze materie redelijk onder de knie hebben. Toch op een erg pittig stuk haalt een jongedame ons in en met welk een gemak zij daar liep. Om jaloers op te worden. Els loopt daar in haar voortuin. Als zij thuis over de drempel stapt staat ze op Bedaf. De eerste ontmoeting vandaag.

Koffie.koek en klets!

Voor de tweede ontmoeting word ik zowaar een beetje nerveus. Toen Francine na haar marathon over de finish was belde ze mij op en vertelde me dat ze haar medaille persoonlijk zou komen laten zien. En dat was vandaag dus.
Ruim anderhalf jaar schrijf ik voor haar een begeleidingsschema maar nog nooit ontmoette ik haar. Is zij degene die ik me voorstel? Is zij zo ik denk dat ze is? Op al die vragen krijg ik zo meteen  een antwoord en dat maakt het spannend.
De bel gaat en ik maak open. Meteen als ze binnen is krijg ik het gevoel van: “maar ik ken haar al lang, zo vertrouwd, zo eigen” Koffie, koek en kletsen dat waren de ingrediënten van dit bezoek. Ik genoot er mateloos van. Onvoorstelbaar snel gaat dan zo’n bezoek voorbij.

Het was ons ongetwijfeld gelukt om nog een paar uur vol te kletsen! Uiteraard voor het bewijs dat ze hier was moest er een foto gemaakt worden voor Facebook.

Trouwens haar medaille nog niet gezien dus moet ze gewoon nog eens komen;-)