Hardlopen

Dinsdagmiddag,

De aftrap destijds door een BN-er met diabetes

In maart 2012 zijn we in samenwerking met ziekenhuis Bernhoven met een groep start to runners begonnen die af te rekenen hebben met diabetes. We doen een poging om ieder jaar een groepje te begeleiden. Iedere is het heel bijzonder om met zo’n groep van start te gaan. Vaak blijkt dat hardlopen gewoon ook te hoog gegrepen is maar dan is er nog de overstap mogelijk naar een van de wandelgroepen. Maar er zijn er ook die er goed doorheen rollen en zijn in de loop van die paar jaar echt goeie lopers geworden. Ze zijn niet alleen goeie sporters maar kennen hun lijf beter dan ieder ander. Hoe reageert het op inspanning, hoe reageert het op kou of op warmte of op stress. Allemaal factoren die aardig van invloed kunnen zijn.

Gisterenavond met de groep liepen twee  dames mee met diabetes. Ik zei al meestal is het goed onder controle maar soms ook onberekenbaar. Een van de dames ging minder goed dan gewoonlijk. Achterin hangend had ze al een poging gedaan om met wat dextro haar lage suikerspiegel omhoog te krijgen. Vanwege de schroom om te vertellen dat het haar niet zo goed ging bleef ze te lang hangen met het gevolg dat de spiegel nog lager werd. Tot op het moment dat het echt helemaal niet meer ging. Omdraaien was geen optie omdat omkeren een langere weg was dan het rondje blijven volgen. Samen met een meelopende trainster en een diabetesverpleegkundige, noem het toeval maar die liep ook mee, zijn ze doorgewandeld en waren bij de baan terug voordat wij er ook weer waren. Wij liepen nog een extra stukje.
Nadat wij terug waren sprak ik haar nog even en het ging al weer een stuk beter nu er een flinke aanvulling en geen inspanning meer was. Ook later op de avond nog even contact gehad en het ging haar goed alhoewel ze het gevoel had dat ze een marathon gelopen had.

Zo denk je dat je je lijf onder controle hebt maar hebt het niet in de hand. En de oorzaak? Je weet het niet. In elk geval niet te laag van start da’s wel duidelijk.