Hardlopen

Zondagmiddag,

Op 1 november van het vorig jaar was ik met een groep op Terschelling om de Berenloop te gaan doen. Maar ook de inschrijving van de Sallandtrail ging die avond open. Ik wist ook dat ik er die avond werk van moest maken om ingeschreven te raken anders zou ik op de reservelijst geplaatst worden met alle onzekerheden daar omheen. Het duurde best lang voordat ik er doorheen was.
Goed wat dat betreft was het geregeld. Nu de uitvoering nog.
Van 1 november tot aan 14 maart lijkt best lang maar wil je redelijk voorbereidt aan de start staan zal er toch gewerkt moeten worden. En gisteren stond ik aan de start. Voor mijn gevoel er helemaal klaar voor. Mijn tweede Sallandtrail. Mijn 3de 50 km ooit!
Het was een stuk kouder dan de vorige uitgave. Ik had er voor gekozen om te lopen met een petje op en zonder handschoenen. Dit bleek al snel een misrekening te zijn. Mijn hoofd viel dan wel mee maar mijn handen al na 5 km hartstikke koud. Op zich is dat dan nog niet eens zo heel erg maar probeer maar eens een ritsje open te krijgen van het tasje waar je gels in zitten of zowaar nog lastiger het lipje van het zakje eraf te scheuren. Da’s bijna nog lastiger dan steeds op te letten om niet over de boomwortels te struikelen. Ik heb zeker een keer of 5 bij me in de buurt mensen zien of horen vallen. Gelukkig konden ze in alle gevallen gewoon verder.
Maar goed buiten dat liep het eigenlijk wel lekker. Aftellen in blokjes van 5 km dat maakt de totale afstand niet korter maar je hoeft niet zover vooruit te kijken. De eerste verzorgingspost. Een restaurant met een vriendelijk bediening. Een paar minuutjes rust.

Ook hier in het Salland gebied zijn ze bezig met de bosomvorming dat betekent dat er veel paden niet al te best bij liggen. Kapotgereden door de machines of gewoon omgeploegd. Het maakt het lopen er niet gemakkelijker op. Erg? Voor mij niet.
Even later hoor ik in de verte alweer de plaats vanwaar we straks gestart zijn. Ook hier weer even pas op de plaats en goed eten en drinken. Natuurlijk kijk ik op de klok en zie dat ik  iets langzamer ben dan de vorige editie. De kou vraagt toch wel extra energie.

Op naar de tweede helft! Nu de tweede lus in met zijn lange klimmen door het prachtige heidegebied. Wat moet het hier in de zomer mooi zijn als de heide in bloei staat. Wat moet het hier mooi zijn in de winter als er verse sneeuw gevallen is.
Het lopen gaat me nog steeds redelijk goed af. Dus genieten van de omgeving gaat dus nog prima. Uit ervaring weet ik wel dat het even verderop ook zo maar over kan zijn. Huh? Over 500 m een verzorgingspost? Die stond vorig jaar toch op 40 km. Niettemin heel erg welkom want gelletjes openmaken is nog steeds een crime. Kouwe jatten!
Nog 3 journaaltjes met sterblokjes van huis. Even later ga ik het marathonpunt over. Hier was het vorig jaar het al best lastig nu valt het eigenlijk nog wel mee. Een groepje haalt me bij die liepen even een afslagje voorbij. Er komt voor hun een paar 100 m extra bij.
Mijn gedachten dwalen even af. Hoe zou het met Esther gaan? Hoe zou het met Heidy gaan? En met Jan Willen en Margriet zouden die al over de finish zijn?
Dan is er de laatste verzorgingspost voor de finish op het 45 km punt. Een post meer dan vorig jaar. Waar Bertus deze enthousiaste vrijwilligers vandaan tovert is mij een raadsel.

Bij het vertrekken van deze post voel ik het. Het beste is er vanaf. Maar ja 5 km is nog wel te overbruggen dat is te overzien. Het bos uit even een tunneltje onderdoor en de laatste heuvelrug over. Nog heel erg goed opletten op de wortels zodat ik niet in de laatste km’s nog op mijn snufferd ga.
Een kleine 10′ later dan in de vorige editie ga ik over de finish. Jan Willem maakte er een foto van. Nee… vandaag gooi ik niet mijn petje over de hekken anders moet Bertus weer klimmen.
Even nog een paar stukjes krentenwegge eten en dan snel douchen. Ben ik waarschijnlijk op tijd om lekker opgewarmd te wachten op Heidy en Esther. Wat ben ik trots op mijn bikkels!

En nu ik dit schrijf weet ik hoe mijn spieren aanvoelen want ik kan het draaien of keren zo ik wil maar zo meteen staat er toch weer een groep in het bos en die verwachten gewoon dat ik er ben. Dat gaat lukken!! Nu weet ik het ook zeker want de training is afgelopen. Ging gewoon goed!

En? Volgend jaar weer? Moet maar afwachten wat mijn lijf blijft doen.