Donderdagmiddag,
Uden kan dan wel een dorp zijn met stadsallures maar om het met openbaar vervoer te bereiken is best wel lastig. Je kunt met de trein wel komen tot in Oss, Nijmegen, Den Bosch of Eindhoven maar het laatste stuk zul je met de bus moeten doen. Tot aan 1983 was dat anders toen was Uden nog een station rijk. Oké… dat het in de laatste jaren alleen maar meer bestemd was voor goederenvervoer da’s een nader verhaal. Voor die tijd was er ook personen vervoer.
Het was de spoorlijn van Boxtel naar het Duitse Wesel meer dan 100 jaar heeft deze spoorweg bestaan. Sinds 1990 zijn de rails en de bielzen van de spoordijk verdwenen en is er door de begroeiing van de de bermen een leefgebied ontstaan voor allerlei leven. Nu huizen er zelfs dassen en bunzings en talloze vogels die er zich redelijk veilig en thuis voelen. Tegelijkertijd met de aanleg van de A50 zijn er wat organisaties in actie gekomen om de verloren oppervlakte van natuurgebied te compenseren. Op de kruising waar het spoor met een bruggetje de Leijgraaf overstak is zo’n gebiedje aangelegd.
Taluds afgegraven, wat diversiteit in hoogte aangebracht en van tijd tot tijd houden ze het water van het riviertje wat tegen zodat de lagere stukken weer overstromen. Een paar jaar geleden nog hartstikke kaal en nu begint het aardig vorm te krijgen.
Komend van Bedaf zijn Maria en ik vanmorgen over die oude spoordijk weer richting Uden gegaan. Wat een formidabel mooi pad is dat geworden. De verbinding tussen Bedaf en de spoordijk liep niet helemaal vlekkeloos. Sommige stukken waren nog al nat.
Op Bedaf zelf was het wat minder nat. In de zachte zandgrond zakt water dat er op valt enorm snel weer weg. Op een stuk in de route volgde we een MTB-pad totdat plotseling de bewijzeringspaadjes ophielden. Huh…even later werd het duidelijk. Een jeep met een medewerker van natuurbeheer was tot hier gekomen met zijn paaltjes. Hij gaf ons de verzekering dat we vanaf volgende week zijn route konden volgen…met paaltjes.