Hardlopen

Maandagmiddag,

Als een fluitje liep het hier!

Meestal maak ik op basis van de weersvoorspelling en mijn gevoel een kledingkeuze en wijk daar niet vaak meer van af. Niettemin in mijn, vaak te volle, sporttas zitten nog wel wat alternatieve mogelijkheden. Dus met die volle sporttas gisterenmorgen ruim op tijd vertrokken naar Gulpen voor mijn derde deelname aan de Koning van Spanje. Wat is het dan rustig op de weg niet voor te stellen dat het morgen hier weer allemaal kop aan kont rijdt of staat.
Nog parkeermogelijkheden te over als in Gulpen aankom.
Startnummer ophalen en een kopje koffie kopen. De eerste bekenden die al wat eerder van start gaan begroeten. Altijd weer heel bijzonder om te constateren dat er bij veel een gezonde dosis wedstrijdspanning aanwezig is. Bij mij eigenlijk te weinig zoals ik eergisteren al schreef.
Na de starts van 19 en 9 km zijn wij voor de langste afstand ook aan de beurt. De langste afstand in de laatste jaren steeds met een paar km langer geworden. Het parcours hier lijkt wel van elastiek. Steeds een stukje oprekken. Vandaag dus 37 km. Voor minstens dik 4 uur onder de pannen of eigenlijk ook niet anders was ik het laatste uur niet zo nat geworden.

De lampen waren al uit kennelijk;-)

Te hard vertrekken is hier dodelijk. Het stuk asfalt voordat je de wei indraait loopt best scherp omhoog. Bij het indraaien op de wei vind ik het kleurige lint van lopers, ieder jaar weer, een geweldige ervaring en dan is de doedelzakspeler er ook nog. Stukjes naar boven stukjes naar beneden het loopt nog als een fluitje. Na een een klein uurtje haalt een jongedame me in. Ik dacht even dat ze een shirt aan had van de Slachtemarathon van 2012 het was overigens een ander maar wel een aanknopingspunt om lekker wat te kletsen. Dit was haar gewone trainingsrondje vertelde ze me. Opeens riep er iemand haar en dat was haar vader die niet met de wedstrijd bezig was maar ook gewoon zijn rondje aan het maken was. Ze riep naar me: “ik haal je wel weer in” En ja hoor even verderop was ze weer bij me. Wat liep ze gemakkelijk.
Bij de eerste drinkpost op 12.5 km de tijd genomen om te drinken en wat te eten. Op naar de volgende post. Deze zal rond het 25 km punt staan. Wat een gaaf landschap. Glooiende hellingen in zoveel uiteenlopende kleuren groen. Als je hier niet van genoot dan had je wat gemist. Bij de verzorging aangekomen voelt het allemaal nog redelijk goed aan. Ook het lopen in mijn hemdje gaat nog prima . Geen moment koud gehad tot nu toe.
Het wordt nu wel wat donker en kijk je vanaf boven naar beneden zie het wat mistiger worden. Het begint heel licht te motregenen. Motregen gaat over in grotere druppels en een kwartiertje later valt er echt veel water. Op zich niet erg want ik smelt er niet van. Ik heb mijn petje vanmorgen opgezet in de verwachting dat het wel eens kon gaan regenen. Blijft mijn bril wat droger en het zicht beter. Tegen deze regen helpt mijn petje echter niet.
Iets anders is het dat de paden glibberig gaan worden. Ik heb geen trailschoenen aan en het voelt steeds glibberiger te worden. Twee zaken die mijn tempo aardig doen afnemen. Slechter zicht een schuiven. Iets naast het pad lopen ging nog het beste. Nu begin ik toch het gevoel te krijgen wat gedaan te hebben. De Gulpenerberg nog een keer op het weiland nog door en dan is daar de finish.

En tot mijn grote verbazing staat de jongedame waar ik een tijdje mee samen liep op me te wachten. Superlief van haar. Onder de paraplu van haar zus samen een heerlijk biertje gedronken een stuk echt Limbugse vlaai gegeten. Dat geeft nog een extra tintje aan een prachtige trail daar in het uiterste zuiden van Nederland. En met 4:07′ was ik zeker niet ontevreden.

Ik verwacht vanavond weer gewoon met de groep mee te kunnen!