Dinsdagavond,
Dit is keihard werken. (foto omroep Brabant)
Ons duurloopje ging van start met de intentie om zoveel als mogelijk was lekker in de schaduw van de bomen te lopen. We wisten zeker dat het een stuk koeler lopen zou zijn dan pal in de zon. Ons tempo een beetje aangepast aan de omstandigheden.
Het eerste deel liep over het MTB-pad dat afgelopen zondag nog werd gebruikt voor de 24 uurs race. Alles was opgeruimd alleen de witte verf die de wortels markeerden daaraan kon je zien dat er iets aan de hand was geweest en ondanks dat ze op deze manier hartstikke goed zichtbaar waren. Ja…niks rokjesdag vandaag. Knietjes geschaafd.
Een eind verder het volgende slachtoffer. De vakantie geen positieve invloed gehad op haar conditie en we waren nog zo ver van huis. Ze kreeg twee begeleidsters mee om via de kortste route naar ons startpunt te lopen. Nooit gaat er iemand alleen terug. Op z’n minst met twee .
deze foto is van omroep Gelderland
Wij vervolgden onze route en op een splitsing waar we doorgaans het linkerdeel nemen zagen we heel in de verte een brandweerauto. Kijk en dan komt mijn brandweermannen aard weer bovendrijven. Daar wil ik het mijne van weten. Het bleek een stuk heide te zijn dat in brand was geraakt maar inmiddels wel onder controle en nagenoeg afgeblust. Uit ervaring weet ik dat een bosbrand verschrikkelijk hard werken is om dat tot een goed einde te brengen.
Een paar van de brandwweerlieden kende ik nog van uit mijn tijd alhoewel ze van een ander korps waren als waar ik destijds toe behoorde. Maar ik had ze ooit op de opleiding gehad. Dat kon wel ongeveer 20 jaar geleden zijn en ik weet zeker dat de maat van hun pak van nu een aantal maten groter is dan dat van toen.
Bij terugkomst op het startpunt was het drietal nog net niet terug. Was ik net aan het denken op welk pad ik ze tegemoet zou lopen kwamen ze er net aan. Toch ook nog mooi 15 km in de benen.
Hardlopen 