Hardlopen

Zondagmiddag,

Mooie naam!

Recreantlopers die niet het hele jaar door volle bak willen trainen is deze periode bij uitstek geschikt om eens wat gas terug te nemen. De meesten hebben een najaarsevenement achter hun kiezen en of dat nou een marathon of een halve marathon of een 15 km maakt allemaal niet zo heel veel uit. Er is getraind, vaak ook nog hard ook, om het gestelde doel te bereiken. Vervolgens worden er voor het volgende jaar weer opnieuw doelen gesteld. In de aanloop daar naar toe kan er op dit moment nog op een wat lager pitje getraind worden om het gas er halverwege januari weer op te zetten.
Maar ja…er zijn ook in december vaak zo’n mooie wedstrijdjes. Kerstloopjes, Silvesterloopjes, crossjes en dan valt het niet zo mee om het rustig aan te doen. Het is voor trainers en coaches lastig om dat in de hand te houden.

Dit doet mij denken aan een deelname op oudjaarsdag aan een familieloopje in Middelrode, al sinds jaar en dag georganiseerd door de plaatselijke wielertoerclub met de mooie naam “t goei smoesje”. Een wedstrijdje over 3 rondjes van zo ongeveer 5.5 km. Het zal zo rond eind jaren ’90 geweest zijn. Onze trainer wist dat we met een aantal lopers van zijn groep mee zouden doen. We mochten wel meedoen maar die 16.5 km daar moesten we minstens 1:15′ over doen en zeker niet sneller. We wisten ook dat hij op wintersport was en zeker niet daar aanwezig. Het eerste rondje ruimschoots onder 24′. Dju…da’s te snel. Rem erop? Wat denk je?  Mooi niet eerder nog een tandje erbij. Het tweede rondje kwamen we met het groepje dik onder 47′ door. Dan maar doorgaan. Tot bijna op het einde van rondje drie werd er door een stel bewoners aan het parcours, die er een gezellige boel van maakten met oliebollen,vuurkorven, bier en jenever, of dat we er eentje mee wilden eten en drinken. We keken elkaar eens aan en begrepen dat hier onze kans lag om niet te snel binnen te komen. We stopten en een paar oliebolletjes gingen er in als koek. Een jenevertje, in ons dialect “unne snevel”, kon er ook nog wel bij.
We bleven net lang genoeg hangen om net niet te vroeg te finishen.
Ons mooi aan de opdracht gehouden zo leek het dus. Een paar weken nadien op een trainingsavond kregen we echter onder uit de zak van onze coach. Hij had wat informatie ingewonnen en wist ondertussen al wel hoe de vork in de steel stak.

Zo worden trainers en coaches wel eens vernaggeld.