Dinsdagmiddag,
Ze ver is het nog net niet.
Als januari bijna ten einde loopt dan begint iedereen al weer te denken aan de lente en zeker als het dan de omstandigheden van gisteren zijn. Hier scheen de hele dag de zon en liep de temperatuur op tot zeker 15 graden. Uit de wind en in de zon kon je gewoon buiten zitten. Als er dan op maandag een duurloopje op de planning staat dan sta je wel eens op scherp om dat met deze omstandigheden over dag te doen. Geduld mènneke geduld, vanavond zal het ook nog wel prima weer zijn om te lopen en dan mag je met de groep. Met die gedachte in mijn achterhoofd is het geduld wel op te brengen. Maar berg je, februari moet nog komen!
Een ander ongeduld dient zich aan bij de lopers/loopsters die zich aan het voorbereiden zijn op een voorjaarsevenement. Hun trainingen worden nu langzaamaan wat langer en in sommige gevallen beginnen er al pijntjes de kop op te steken. In zekere mate begint er dan al wat onrust in hun trainingen te sluipen. En omwille van de tijd durft men het niet aan om een weekje extra rust in te plannen of in elk geval de trainingsomvang terug te nemen. Blijf je nu maar stug doorgaan is er alle kans op een stevige blessure in de komende weken en kun je je voorjaarsplanning wel schudden. Negeer de signalen die je lichaam afgeeft niet. Je lijf probeert je wat te vertellen. Luister er naar.
Natuurlijk snap ik best dat je zo graag wil maar stel dat je door een blessure een loopje moet missen wat is er dan uiteindelijk overboord? Werken voor het najaar? Of zeer waarschijnlijk is het zo dat er nog wel meer voorjaren in het verschiet liggen. Een hardloopleven duurt langer dan alleen een wedstrijd in het voorjaar.
Daar moest ik gisterenavond aan denken tijdens ons “leek wel lente loopje”. Een rondje dat op de planning stond voor 1:45′ en ik klokte af op 1:45’04”.
Hardlopen 