Hardlopen

Zondagmiddag,

Een foto van Mischa Visser

Zit je op 1 november achter je pc om je in te schrijven voor de Sallandtrail. Loopt de bevestiging binnen dan denk je nog zeeën van tijd te hebben om je voorbereidingen en trainingen te doen. Dan zomaar ineens is het vrijdag 11 maart, zijn de pannenkoeken gebakken en je sporttas staat ingepakt klaar om op zaterdag 12 maart af te reizen naar Nijverdal. Een speciale dag deze zaterdag want dan is het precies 45 jaar geleden dat Sjan en ik trouwde. Niettemin kreeg ik een “verklaring van geen bezwaar” op deze dag.
Mooi op tijd ben ik bij Het Ravijn. Ik houd er niet van om op het laatste moment binnen te komen vallen. Waar Bertus het toch steeds voor elkaar krijgt om die vriendelijke vrijwilligers bij elkaar te krijgen dat weet ik ook niet net zo min als ik weet aan welke weertouwtjes hij trekt voor altijd opperbeste weer.
Koffie, startnummer, bijkletsen met bekenden en afwachten wat er komen gaat.
Zenuwachtig? Nee….dat valt wel mee. Tegen de tijd dat we van start mogen naar buiten. Een kenmerk van een trail? Een ontspannen sfeertje, geen gedrang of geduw bij de start zoals bij een wegwedstrijd het geval kan zijn.

Een foto van 2015.

De heuvelrug op voor de eerste km’s. Het valt me nog niet zo mee. Gaandeweg loopt het iets gemakkelijker. Sommige stukken herkenbaar van vorige jaren andere delen daar staat me niks van bij. Net voordat we bij het eerste “restaurant”aan komen loopt over een MTB-pad. Een wasbord van opjes en afjes.
Goed mijn rust gepakt voldoende gegeten en gedronken op naar het 25 km punt. Het staat voor mij vast dat ik de volgende lus ook inga.
Het beginstuk van deze tweede lus ook anders dan de vorige keer. Ook weer zo’n nieuw MTB-pad aan de flanken van de heuvelrug steeds iets omhoog en weer omlaag. Eenmaal weer op een open heide waait het enorm fris. Ik krijg het er niet warmer van. Weer even later nog weer eens een restaurant. Drink wat cola en neem wat chips.

nog eentje van 2015

Merk bij het vertrek vanaf dit punt dat het er niet gemakkelijker op wordt. Ik loop mensen voorbij en wordt weer ingehaald door anderen. In mijn hoofd de gedachten: “je loopt, je eet en je drinkt wat en je komt vanzelf bij de finish”
Ja….mooi gezegd maar je moet het wel lopen. In het voorbijgaan kijkt een loper me aan en vraagt me: “mijnheer mag ik vragen hou oud u bent?”  Hij krijgt als antwoord dat ik vandaag een van de weinige lopers ben die meer km’s maakt dan de laatste 2 cijfers van mijn geboortejaar. Ik zie en hoor hem denken. Ik geloof niet dat hij het helemaal door had.
Bij de laatste verzorgingspost is het nog ongeveer 7 km. Ik verwacht dat ik dat wel overleef ook al kan ik de stukken omhoog niet helemaal meer lopen en de wandelpas opzetten. De laatste paar km voor de oversteek van de N35 loopt glooiend naar beneden. Dat loopt dan wel weer lekker. Het viaduct onderdoor en rechtsaf. Hier kom ik mensen tegen van de 75 km en die moeten nog bijna een lus van 25 km. Ik moet er niet aan denken.
Na bijna 5:25′ ga ik over de finish. Even wat eten, even wat drinken en even wat zitten.
Opfrissen, omkleden en naar huis. Nog 130 km rijden. Thuis uitstappen? Moeizamer dan anders.

Vandaag zondag is het voor de 40ste keer dat ons crosscircuit van start ging mocht ik weer vroeg opdraven om het parcours in orde te maken. Het wandelen en wat sjouwen heeft me goed gedaan van spierpijn niet al teveel last.