Dinsdagmorgen,
Van mijn loopmomenten in week kan ik mateloos van genieten. Of het nou een training verzorgen op de baan, in het bos of een duurloop met een groep of een lange duurloop in mijn eentje is. Ieder trainingsmoment heeft zo zijn eigen charmes.
Als ze me zouden vragen om een training te moeten kiezen welke ik het leukst vind dan kies ik voor onze duurloop op maandagavond in het bos. Aanvankelijk zijn die nooit niet zo lang en er stappen veel nieuwe mensen in om hun duurloop niet in hun eentje te hoeven doen. Er is ook nog wat tempobewaking er wordt absoluut niet te snel gelopen en er is een langzame opbouw in lengte. De juiste condities om in te stappen.
Zo stond er gisterenavond een groep van 25 mensen klaar om samen te vertrekken. Vandaag stond er de “wasbordpaadjes” route op het programma. Wasbordpaadjes zijn smalle paadjes waar je niet z’n tweeën naast elkaar kunt lopen. De paadjes zijn uitgesleten door motorcrossers en afgemaakt door MTB-ers. Knippen, kuilen en boomwortels dat is het resultaat. Kort achter elkaar lopen is amper een optie want je ziet de wortels anders te laat. Als ik bij een bocht achter me kijk volgt er op deze mooie lenteavond een fleurig lint van lopers en loopsters.
We zijn nog geen 10’onderweg en ik zie een tweetal reeën ons pad kruisen. Ik stop iets te abrupt en de hele groep knalt op elkaar maar iedereen heeft ze wel gezien.
In het tweede deel van ons rondje lopen we precies langs de afrastering het afgezette deel van de Maashorst in de hoop nog iets van de wisenten of de taurossen te kunnen zien. In de loop van amper een maand is daar langs het schrikdraad een smal pad ontstaan door wandelaars die de kolossale dieren graag willen zien.
Wij zagen ze gisterenavond niet.
Bij terugkomst zouden cijferfreaks zouden het niet gepikt hebben want de gps van mijn telefoon gaf aan dat we 9.9 km gelopen hadden. Bij een ander gaf haar horloge aan: “je langste loopje ooit”.
Super genoten van een van de eerste mooie lenteavonden van dit jaar op de Maashorst.