Hardlopen

Zondagavond,

File op dit bruggetje.

Als ik nou een goede slaper in een vreemd bed zou zijn dan had ik wel een overnachting  geboekt om aan de start te staan van de Slachtemarathon maar dat ben ik nou eenmaal niet. Dan vrijdagavond maar op tijd naar bed en de wekker op vroeg. Om half drie in de nacht in de auto en op weg naar Raerd. Na een voortvarende rit kom ik daar aan is het parkeerterrein op een weiland gewoon helemaal overstroomd. Nou weet ik dat Friezen zich niet zo snel uit het veld laten staan en zijn ze met man en macht bezig om bijna het hele veld met rijplaten te beleggen. Probleem opgelost.

De bussen staan klaar en als de eerste bus vol is vertrekken naar het startpunt. Over echt smalle weggetjes wist de chauffeur het startpunt te vinden. Neem van mij aan dat er vandaag voor de hele provincie een complex verkeersplan aan ten grondslag ligt.

Royaal op tijd om nog een kop koffie te drinken en mijn overtollige kleding in te leveren. Altijd lekker om ruim op tijd te zijn je ziet dan iedereen binnendruppelen.
De start is ook aardig bijzonder. De startvakken zijn in een schuur en als de deuren opengaan kunnen we weg. Meteen een groepje geformeerd en proberen om op een vast tempo zover mogelijk het groepje intact te houden.
Niet ze heel ver onderweg doemt een obstakel op. Een bruggetje zo smal dat er een file ontstaat het kost ons 4′ om over het bruggetje te geraken.
De zon laat zich al flink voelen en in een Fries landschap is er niet veel schaduw dus het wordt aardig warm. Goed drinken en koelen is devies.

De een prefereert een biertje. Ik de koffie.

De eerste 20 km gaan heerlijk. Dan valt het eerste slachtoffer. Jos moet ons laten gaan. Kitty blijft hangen tot aan 27 km. Tamara en ik kunnen samen nog verder. Ik merk dat Tamara vandaag sterker loopt dan ik. Tot aan 36 km dan breekt het lijntje bij mij. Tot aan 39 km zitten er wandelstukken tussen en geloof me ik was niet de enige. Door de warmte vielen de slachtoffers bij bosjes.
De laatste 3 km gingen eigenlijk weer wel. Ik kon tenminste weer blijven lopen. Na 4:30′ ging ik over de streep. Ik wist niet hoe snel ik een plaatsje kon vinden in de schaduw.
Wat was ik blij met mijn kop koffie die Tamara voor me haalde. Daar was ik aan toe.

Om nou te zeggen dat dit mijn gemakkelijkste marathon was. Ik vond het een pittige opgave.

Nou nog even 200 km in de auto wel ieder half uur even stoppen en dan zit er de Slachtemarathon 2016 weer op. Ik hoef in elk geval niet te zeggen tot over 4 jaar want al in 2018 is er weer een nieuwe editie.