Donderdagmiddag,
6*400
Gisterenavond voor de meesten van de woensdaggroep de eerste baantraining na de EkoPlazaloop. Een niet al te lastig en omvangrijk programma want het is tenslotte nog maar een paar dagen geleden dat hun wedstrijd was. Van de andere kant ook wel weer iets pittiger dan zo maar een hersteltraining. Na de inleidende beschietingen, inlopen, krachtoefeningen, lenigheid en loopscholing, de kern van de training. 6*400 met een dribbelpauze van 200 m. Makkie? Ja…als er geen aanvullende opdracht bijzit wel. Maar er was wel een aanvulling. Zet een tijd neer op de eerste 400. Pak je rust en daarna de volgende 400 m maar dan in baan 2 met dezelfde eindtijd. Dat doe je gewoon iedere keer tot de laatste in baan 6. Daar loop je dan 42,5 m meer dan in baan 1.
En weet je wat er gebeurt. De tijd in baan 1 zal in het algemeen wel meevallen maar dan het verkassen naar baan 2 dat moet sneller denk je. Dat moet ook maar niet zo heel veel sneller in bijna alle gevallen minder sneller dan de je dacht. Ook in bijna alle gevallen is dat in de volgende baantjes ook zo. Het gevolg laat zich raden. De laatste gaat veel te snel en zo wordt een ogenschijnlijk simpele training toch nog best pittig. Je moet er echt over nadenken van wat je doet.
Ook het zonnetje was er weer.
Vorige week donderdag liep ik mijn laatste lange duurloop voor de Kustmarathon. Vanmorgen eentje van ruim 15 km, in een iets hoger tempo(DL3) op rondje over Bedaf. Nu met de droogte zo los en mul dat ik op een gegeven moment even mijn schoenen uit moest doen om te ontdoen van het zand anders zou ik waarschijnlijk stevige blaren gelopen hebben op een stukje van 15 km. In net aan 90′ was ik weer terug. Een heerlijk loopje.
Het was ook vanmorgen dat ik op facebook geattendeerd werd op mijn blogje dat ik een jaar geleden schreef over hoe je op de beste manier 3 trainingsmaanden om zeep kunt helpen. En wat een jaar geleden gold dat zal dit jaar ook nog wel gelden en het volgende jaar ook nog wel. Nu de najaarsmarathons er aan zitten te komen best de moeite waard om het nog eens te lezen. Ook iets om over na te denken en je voordeel ermee doen.
Hardlopen 
In de hoop dat mensen enigszins leren van fouten, is een slecht ingedeelde wedstrijd meer een leermomentje dan een slechte ervaring.
Je plezier in hardlopen zou eigenlijk niet mogen afhangen van een enkele wedstrijd, hoeveel accolades deze wedstrijd ook krijgt (lees: Zeeuwse Kust Marathon). Objectief gezien is het een wedstrijd, geen hoogtepunt van het seizoen of zoiets. Fouten worden altijd gemaakt, lessen hopelijk geleerd. Ja, je moet je best doen, maar nee, het is geen schande als het niet lukt of dat je fouten maakt waarvan je je vooraf bewust was. Jezelf schuld (laten) aanpraten omdat je het advies van de trainer niet hebt opgevolgd is nergens voor nodig. Niet iedereen is de ideale atleet, die aan een half woord van diens trainer genoeg heeft om de juiste dingen te doen.
Lezen (en nadenken) over hardlopen is immers anders (een andere staat van bewustzijn) dan bezig zijn met hardlopen. Soms moeten fouten diverse malen gemaakt worden voordat het besef komt dat het beter kan. Ook komt het voor dat iemand niet te trainen is en advies vooraf overbodig is. Als het startschot klinkt gaat het knopje om en gaat al het goed bedoelde advies van de trainer de prullemand in. Die hardloper moet noodgedwongen (en voor de buitenwacht zinloos) lijden tot de finish bereikt is. Voor die loper is dat een goede ervaring, terwijl de meesten zouden terugschrikken van maar 10% van het ongemak dat deze loper ervaarde tijdens de wedstrijd.
Beseffen waar je valt als hardloper, van hardleers tot sterpupil, is misschien nog wel het beste wat je kunt leren uit een slechte wedstrijdervaring. Als je hardleers bent heb je gewoon meer begeleiding en uitleg nodig om beter te worden. Daarom is het zo belangrijk dat een trainer blijft herhalen wat vanzelfsprekend lijkt en voordoet hoe het zou moeten, zelfs in een groep van ervaren lopers.