Donderdagavond,
Yep…ik kan het nog!
Als ik op donderdagmorgen vertrek voor mijn duurloopje dan heb ik nog al eens dezelfde aanlooproute naar Bedaf. Ik ken ondertussen de meest obstakels wel die ik in dit stuk kan tegenkomen. Meteen na een km een venijnig klimmetje. Het wordt steeds smaller door de begroeiing die ieder jaar iets verder komt. Daarna moet ik een paar roosters over. Die zijn er neergelegd anders kom je niet met droge voeten over. Een behoorlijke sloot en een stukje moeras dat je over moet. De roosters kunnen onaangenaam en gemeen glad worden. Uitkijken geblazen dus.
Net voordat ik bij Poeskespad Bedaf op draai is er een sluisje met een slagboom die op slot is en opengemaakt wordt als er onderhoud gepleegd of gemaaid moet worden aan het pad. Een paar jaar geleden dacht ik er niet over om er tussendoor te slingeren maar sprong er altijd overheen. De laatste jaren iets voorzichtiger en laat het springen in de meeste gevallen wel achterwege.
De paal staat er nog maar het bordje is al lang geleden gejat!
Maar vandaag met nog een paar honderd meter te gaan dacht ik bij mezelf zou het nog kunnen? De enige manier om daar achter te komen is om het gewoon te proberen. Natuurlijk kan het fout gaan maar ik had er wel alle vertrouwen in dat het zou lukken.
In de laatste 10 m het tempo iets naar boven en dan springen. Met gemak ging ik er nog overheen.
Nu weet ik dat ik het nog kan. Mag ik er volgende keer weer langsheen.
Mijn route liep vervolgens over Bedaf met zijn heuveltjes en mul zand naar de Meuwel met ook een heuvelruggetje. Dit ruggetje hebben ze echt fietsluw gemaakt door er allerlei boomstammen over te kieperen. Lopen en springen gaat nog net maar met de fiets is het niet te doen. Het wildviaduct over, de trimbaan op Slabroek en ook die 2 ruggetjes meenemen en dan op weg naar huis.
Precies een halve marathon gelopen onder prima loopomstandigheden. En…de zekerheid dat ik het nog kon!
Hardlopen 