Zondagmorgen,
Met deze boot zowel heen als terug.
Al weer een week geleden dat ik de loodzware editie van de kustmarathon liep. Zoals ik in mijn vorige blogje al schreef kon ik op zondag alweer een training verzorgen voor een groep recreanten in het bos. Op maandag samen met Sjan in de auto en zijn we op weg gegaan voor een korte vakantie op Vlieland. Als ik voor een marathon ga en er staan nog lange duurlopen op het programma dan heb ik het gevoel om tijd te jatten van zo’n vakantie daarom liever daarna. Kun je wat korte herstelloopjes doen en doe je dat een beetje vroeg dan blijft er nog een hele dag over.
De boot vanuit Harlingen bracht ons voorspoedig naar de andere kant. Volop zon met een venijnig windje dat wel.
Goed op dinsdagmorgen mijn eerste loopje. Een aanloopje van een km voordat ik op het strand ben. Ja…weer op het strand maar deze keer nagenoeg zo hard als beton. Eerst de wind maar tegen en niet zo’n klein beetje ook. Het is nog bijna donker en in de verte aan de oostkant een klein streepje dat lichter wordt. Even later kruipt de zon over de horizon.
Het begin van een prachtige dag
Wat een prachtige zonsopgang. Dit krijg je niet te zien als je op je bed blijft liggen. Na een halfuurtje weer omkeren en nu gaan profiteren van mijn vriend de wind. Het lijkt alsof ik vlieg. In het spoor van de heenweg kun je goed het verschil zien tussen de paslengte van heen en terug.
Douchen, ontbijten en onze dag kan beginnen.
Ook op de woensdag en donderdagmorgen liep ik een uurtje en iedere keer op het strand. Mijn “loszandstrandtrauma”, als er dat al zou zijn, ben ik nu wel weer kwijt.
Na een week met prachtige omstandigheden op vrijdag weer met de boot richting Harlingen.
Ruim op tijd thuis om op zaterdagmorgen de baantraining te verzorgen. En nu zo meteen weer het bos in.
Waar ik me nog steeds over verbaas is het enorme herstelvermogen van mijn lijf. Zaterdag dus die zware marathon en de afgelopen week zonder ook maar ergens last van gehad te hebben meer dan 40 km gelopen.
Ik vraag me dan wel eens af: “hoe lang zou dat nog duren”?
Nog zo eentje maar dan twee dagen later.
Hardlopen 
Vraag niet hoe het kan, profiteer ervan!
Heb je natuurlijk gelijk in.
Je niks afvragen Tiny maar gewoon genieten. Je had er een mooie plek voor uitgezocht.
Groetjes,
Dorothé
Het gaat goed tot het niet meer goed gaat. Daar kun je niks aan doen en hoef je je ook geen zorgen over te maken zolang als je kunt hardlopen. Duurzaam trainen blijft uiteraard van belang, maar dat is niet uit onzekerheid over de toekomst, maar eerder gebaseerd op feiten over hoe je het beste traint op de lange termijn om je doelen te bereiken als verantwoordelijk persoon, die kan uitleggen waarom zaken op een bepaalde manier gedaan worden. Nadenken blijft belangrijk; niet piekeren net zo goed. Ik noem dit een positief-critische houding.