Donderdagavond,
Ja…ook op dit terrein
Al een paar voordat ik bij onze club kwam liep destijds Kees al bij de toenmalige recreantengroep dinsdag/donderdag en zondag. Dinsdag de lange intervallen op de baan en op donderdag de wat kortere afstanden. Op zondag afwisselend de ene week een wat langere duurloop van een uur de andere zondag een pittig vaartspel.
Oja…het schema gaf ook nog aan dat je per week nog 3 duurlopen mocht maken van max. 90′ waarvan je in een van die duurlopen blokjes van 5 of 6′ mocht lopen.
Hoezo blessures op de loer?
Maar goed Kees liep daar al toen ik binnen kwam. Uiteindelijk veranderde zijn werkkring en verhuisde naar een ander deel van Brabant en ging daar uiteraard ook lopen. Je raakt dan wel even uit beeld.
Weer een paar jaar later kregen we te horen dat Kees getroffen was door een herseninfarct. Dan ligt je leven wel aardig op zijn gat.
In 2007 liep ik een halve marathon in Eindhoven en halverwege hoorde ik zijn aanmoediging. Hij was er weer!!
Ik belde hem die week nog op maar een telefoongesprek was erg lastig.
Uiteindelijk verlies je iemand uit het oog. Totdat ik twee weken geleden een mail kreeg van hem met de vraag over de crossdata van het seizoen 2016/2017. Ik dacht meteen: “het zal toch niet”
Na wat mailverkeer over en weer en: “zal het dus toch wel”
Na zijn revalidatie was hij niet helemaal tevreden met de gang van zaken en is samen met een fysiotherapeut aan de slag gegaan om toch weer enigszins te kunnen hardlopen. Begonnen met minuutjes op een loopband met vangnet zodat hij zich niet kon bezeren als het mis mocht gaan.
Nu mailde hij me dat hij een uur kan lopen zelfs als de ondergrond niet vlak is. Weliswaar geen snelheid meer van 15 km per uur maar toch.
Zo zie je maar dat wanneer je iets echt wilt dat er veel mogelijk is.
Daarom zal bij mijn deelname aan de Tamarathon mijn gedachte bij twee mensen zijn. Kees en Tamara. De kanjers.
Hardlopen 