Dinsdagmiddag,
Steeds vaker al in een vroeg stadium uitverkocht.
Zo wens je elkaar een gelukkig nieuwjaar en je knippert een paar keer met je ogen en weer is er een jaar achter de rug. Dan lijkt het tijd om plannen te maken voor het komende jaar maar wil je in het voorjaar een aantal mooie wedstrijden lopen dan moet je wel snel zijn gewoon omdat ze anders al vol zijn en je vist achter het net. Spontaan zo maar een wedstrijd lopen is er vaak niet meer bij. Een organisatie wil graag van tevoren weten op hoeveel lopers ze ongeveer kunnen rekenen. Het kan ook nog zo zijn dat je als organisatie jezelf een limiet oplegt op het aantal deelnemers en dan is vol ook vol.
Maar het hoeft niet per se het einde van het jaar te zijn om eens terug te kijken naar de wedstrijden die je ooit al eens liep. Welke is je dan bijgebleven? De wedstrijd waar je een PR liep? De wedstrijd met bizarre omstandigheden? Soms kan het bijblijven van een wedstrijd afhangen van hele kleine gebeurtenissen die tijdens een wedstrijd zich voordoen. Mij overkwam ooit het volgende.
Het is inmiddels wel al weer een paar jaar geleden dat ik aan de start stond van een trail. De vooruitzichten best pittig niet alleen qua lengte maar ook qua parcours. Ik zag ze bij de start al staan een vader met zijn zoontje een jaar of 7, 8 schatte ik hem. Vermoedelijk liep zijn moeder wel mee en zij kwamen supporteren. Hij viel op met zijn hemelsblauwe bril.
Dit valt wel op!
De brillenman had alle moeite gedaan om er een beetje dunne glazen van te maken maar hij had waarschijnlijk die sterkte wel nodig. We gingen van start en toen we voorbijkwamen klapte hij enthousiast. Kennelijk wist de vader daar in de buurt goed de weg want op een paar km van de start stonden beiden weer op een kruising te kijken. Het ventje reikhalzend uitkijken naar zijn moeder. Ze liep niet zo ver achter me. Ik hoorde hem tenminste nog roepen: “hup mam, hup mam”.
Het zal een km of 5 verder geweest zijn zag ik hem in de verte al weer staan. Klappend naar iedereen die voorbij kwam. Op het moment dat ik hem passeerde kreeg hij een grote duim van me. Ik wist dat hij dat gezien had want ik voelde gewoon dat hij me nakeek.
Net voor een verzorgingspost een eind verderop stonden vader en zoon alweer op de uitkijk of dat moeder weer bijna kwam. Hij zag mij en herkende me weer van die duim. Ik maakte een beweging dat het deze keer geen duim maar een high five moest worden. Klats…die was raak.
Zeker nog 3-4 keer zag ik het manneke en hij werd iedere keer enthousiaster met zijn high fives. Als hij me in de verte aan zag komen dan stond hij al bijna te dansen op het midden van de weg om me maar zeker niet te missen. Je zag hem genieten en ik genoot van hem en zijn enthousiasme. Die middag had ik er zo maar opeens een vriend voor het leven bij.
Nadat ik over de finish was gegaan heb ik ze jammer genoeg niet meer gezien.
Zo zie je dat kleine dingen een wedstrijd groot kunnen maken.
Hardlopen 