Zondagavond,
Het buitenste laagje verdween al snel. Jasjes uit!
Sinds afgelopen woensdag dat we vanwege gladheid niet op de baan konden trainen was dat op zaterdagmorgen geen haar beter. Trainden we als alternatieve locatie op een erg breed wandel-fietspad aan de rand van een nieuwbouwwijk Uden Zuid. Een prachtig pad om in de avond te gebruiken als trainingslocatie niet druk en goed verlicht.
Gewoon bij daglicht op zaterdag ligt er in het park nabij de baan een vijver met een geasfalteerd rondje van 600 m. In de avond onverlicht. Nu ook een prachtig alternatief.
Dus zaterdagmorgen was dat onze trainingsplaats. Prachtige omstandigheden. Zon en bijna geen wind. Tijdens de kern van de training vlogen de jasjes uit. De zon schitterde op het zwarte ijs. Zou het ijs sterk genoeg zijn? Dat vroegen een paar schaatsers zich af. De eerste waaghals begon er aan. Het ijs kraakte dat het een lieve lust was maar het hield zijn gewicht. Misschien wel omdat hij de snelheid er in hield.
Heb je niet vaak zo’n mooi zwart ijs. Ik kan met het ongeduld van schaatsers voorstellen.
Het bracht mijn gedachten weer terug naar de eindjaren ’70. De plas werd door de gemeente als schaatsbaan gefaciliteerd. Dat wilde zeggen dat de kantine van de nabij gelegen voetbalclub open was voor de toiletten en uiteraard maakte de club er gebruik van om ook voor de inwendige mens te zorgen. Een welkome extra bron van inkomsten.
Tot 22.00 u was “baan” open en een paar veegmachines met gemeentelijk personeel veegde de vijver schoon en dan waren wij, de brandweervrijwilligers, aan de beurt om water op de vijver te vernevelen. Zo ontstond er dan weer een super gladde ijsvloer waar de volgende dag weer gebruik van gemaakt kon worden. Je snapt dat stoeien met water en natte slangen niet het meest warme werkje was. Het duurde vaak lang voordat mijn voeten weer warm genoeg waren om te kunnen slapen.
Nee… dan was de training van zaterdagmorgen maar een klein koud kunstje.
Hardlopen 