Dinsdagavond,
Dit zal morgen niet nodig zijn tenzij het vannacht gaat sneeuwen.
Morgenvroeg op tijd naar het bos toe. Nee…niet om te lopen maar om samen met de werkgroep de rondjes van de Heuvelrugcross in orde maken. Rondjes? Ja.. er zijn een paar verschillende parcoursen voor de diverse leeftijdsgroepen van de pupillen en junioren. Die rondjes zijn iets korter en hoeven wat minder vaak gelopen te worden.
De grote lus is ongeveer 1350 m lang en wil je de volle wedstrijd lopen dan ga je 7 keer rond. En het zou de geen heuvelrugcross heten als er geen bultjes in zouden zitten. Per omloop zitten er twee in.
Bij deze cross komt bij mij altijd een herinnering naar boven van de begin jaren ’90 van de vorige eeuw. In die tijd hadden we groep van een 10-tal recreanten die qua snelheid redelijk aan elkaar gewaagd waren. Dan won de een dan weer eens de ander. Op die bewuste zondag waren er 3-4 lopers die me vandaag me wel eens een loer wilde draaien en gingen van start of de duivel op hun hielen zat. Ze wisten van mij dat ik niet zo’n snelle starter was dus ik had alle moeite om ze enigszins in het zicht te houden. Na een rondje of 4 zat ik er toch weer in de buurt. Ik voelde als het ware hun teleurstelling dat ze me niet kwijt waren.
Een plaatje van deze cross in 2007.
Door om de beurt een tempoversnelling door te voeren wilde ze me alsnog kwijt te raken. Met alle pijn en moeite kon er ik er net aan blijven hangen. Ik had nog iets meer dan 2 km om een list te verzinnen om ze te kunnen verslaan. Een list verzinnen als je moe bent dat valt nog niet zo mee. In de laatste ronde liet ik me iets afzakken ik dacht ze hiermee zand in hun ogen te strooien en het gevoel te geven dat ik geklopt was.
In de laatste 300-400 m gaat best wat op en af. Een soort van wasbordpad en dan ga je in de laatste 100 m een smalle helling af en met een sprint rechtdoor naar de finish. Dus voor de smalle afdaling daar moest het gebeuren. Ik zette aan en net voor de afdaling ging ik ze alledrie voorbij. Het enige dat ik hoorde waren 3 grote vloeken en ook hoorde ik ze aanzetten maar helaas voor hun was het te laat.
Het spreekt voor zich dat we bij een “kopje koffie” dit nog ruim nabesproken hebben. Helaas lopen ze nu niet meer. Heel soms zie ik nog wel eens een van de geklopten van destijds en dit voorval komt dan altijd weer ter sprake.
En dat parcours gaan we morgen weer in orde maken.
Hardlopen 