Hardlopen

Vrijdagavond,

Het lijkt wel of de bomen in de lucht hangen.

Sinds minstens een jaar loop ik op donderdagochtend mijn duurloopjes in mijn eentje. Een aantal jaren geleden was dat wel wat anders. Met een groep van 5 of 6 man was heel gewoon. Ook niet altijd in dezelfde samenstelling. Het wisselde nog al eens. Harrie mijn loopmaatje van het eerste uur was er het langste bij. Voordat we beiden gepensioneerd waren liepen we samen op de zaterdagochtend al. Hij was dan om iets over 7 uur bij mij thuis en enigszins afhankelijk waar we voor bezig waren gingen we voor tenminste 90′ tot aan 120′. Vaak een rondje van ongeveer een halve marathon. Altijd een goed begin van het weekend.

Toen het eenmaal duidelijk was dat we op donderdag gingen sloten er een paar aan. Ron kon zich van zijn werk op donderdagochtend vrijmaken en ging ook mee. Een tijdje later ging Alice ook mee. Zij liep als astma patiënte met een groep van 25 gelijkgestemden de marathon van New York. De donderdag een prima gelegenheid om met ons mee te doen. Maria was ook een van de eerste die mee van start ging.

Zeker weten dat er destijds een bruggetje was. Niet meer dus!

Mari kwam en vertrok ook weer. Jeanien, Geert en Albert sloten ook wel eens aan maar nooit voor zolang. We spraken dan een plek af waar we op welke tijd ergens zouden en ze sloten dan aan.
Maar van lieverlee zijn ze er allemaal afgevallen en moet ik noodgedwongen alleen. Niet dat ik daar nou zo’n probleem mee heb maar zeg nou zelf als je met meerdere lopers opstap bent en je drinkt na afloop nog een kop koffie of thee met iets lekkers erbij en bijkletsen is toch super genieten.
Afgelopen donderdag liep ik nog eens wat stukken die we met het groepje ook nog wel ooit liepen. Nee…geen halve marathon meer binnen 1:45′ daar doe ik nu meer dan 2 uur over. Nee…je hoort mij niet klagen want ik loop nog steeds.
De afvallers niet meer hoe graag dat ze dat ook zouden willen.

Een kwestie van geluk?

Maar met zo’n grote groep was ik nog nooit! Ze waren niet vooruit te branden.