Dinsdagavond,
Het duurde best een tijdje voordat je een mand bijeen had.
Vakantiespreiding? Zeker halverwege de jaren ’50 van de vorige eeuw had daar nog nooit iemand van gehoord. Tenminste in mijn geboortedorp niet. Vakantie datums lagen gewoon, zeker voor de lagere school, nee….niks te basisscholen, vast. Vanaf half juli tot en met 31 augustus was het vakantie en of nou 1 september toevallig op vrijdag of om het even op welke dag dan ook, de school begon.
Koningin Juliana was nog maar een paar jaar koningin maar op 31 augustus werd bij ons in het dorp de verjaardag van Wilhelmina gevierd. Nou ja…er werd een platte kar opgesteld die dienst deed als een soort van kiosk en harmonie De Eendracht gaf daar een concert. Een serenade heette dat toen geloof ik.
Nou wilde ook het geval dat zo rond die tijd van het jaar de aardappels gerooid moesten worden. Uiteraard toen nog niet met machines maar werden uitgestoken met een riek. Het oprapen van de aardappels was bijna vanzelfsprekend kinderarbeid. Dik betaald met het loon van 5 cent per geraapte mand. Dikke winst.
Nou kwam ik met mijn raapmaatje van het veld en kwamen uit bij het concert. Dat was interessanter dan naar huis gaan. Het was al pikkedonker toen ik eindelijk thuis kwam. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om zo laat thuis te komen terwijl ik daags naderhand gewoon naar school moest. Dat laat thuis komen was in principe nog niet zo heel erg maar die knieën zagen er niet uit na een week over het aardappelveld kruipen.
Het vuil maar ook je vel lost op met zo’n borstel
Hoe kreeg ik die in hemelsnaam nog schoon voor morgen want met vuile poten naar school dat was niet te doen. Ons moeder wist er wel raad op. Er werd een emmer goed heet sop gemaakt van groene zeep. Een fles chloor en een harde kannenborstel kwam er ook nog aan te pas. Het was nog augustus en geen november, de slachtmaand, anders hadden de buren ongetwijfeld gedacht dat ons varken werd geslacht. Dat het vel in flarden aan mijn knieën hing was kennelijk minder erg dan dat ze niet schoon waren.
Daar moest ik gisteren aan denken toen een van onze lopers in het donker struikelde over oneffenheid op het asfalt en zijn linkerknie weer helemaal open viel nadat het nog maar amper was genezen van een val met zijn fiets een paar weken eerder.
Bij het licht van een auto moesten er een paar pleisters geplakt worden zodat hij weer redelijk bloedvrij naar huis kon.
Hardlopen 
Mijn vader zaliger vertelde dat toen hij begon met werken er geen zomervakantie was voor het werk. Je kreeg een heel weekend vrij in de zomertijd, eentje dus, en dat was dat. Er was natuurlijk een 6-daagse werkweek. Dat was ook de tijd dat lijfstraffen voor het tuchtigen van kinderen normaal waren (onderwijzers waren van “het slaande beroep”) en pijn iets was dat je dagelijks meemaakte.
Nu zijn er grote groepen in de samenleving verslaafd aan pijnstillers, omdat pijn niet meer acceptabel is; dat meer mensen per jaar sterven door misbruik van pijnstillers dan verkeersongevallen wordt blijkbaar geaccepteerd. Iedere tijd heeft zijn donkere kanten…
Oei niet leuk