Hardlopen

Dinsdagmiddag,

Verder van ver!

Toen ik de afspraak maakte met mijn zus in het najaar van 2007 dat ik voor haar de Kustmarathon zou gaan lopen had ik niet het flauwste vermoeden dat die afspraak zo’n verstrekkende gevolgen zou hebben. Een paar maanden nadat de afspraak gemaakt werd overleed zij in voorjaar van 2008.
Er moest dus wel getraind worden anders zou ik nooit de belofte waar kunnen maken. Oké…ik liep in de beginjaren ’90 twee marathons beide keren in Rotterdam maar in de tussenliggende periode niet eentje. Wat kun je dan aan trainingsarbeid nog kwijt daar moest ik eerst nog even achter zien te komen. In die tussenliggende jaren was ik een paar keer goed geblesseerd maar ik toch ieder jaar ongeveer 3000 km lopen.
Ik ben dat bewuste voorjaar begonnen alsof ik een voorjaarsmarathon zou lopen. Uiteindelijk als ik een paar weken op een rij boven 90 km uitkwam dan ontstonden er wat ongemakken. Voor mezelf heel simpel blijf ik dan daaronder dan moet ik heelhuids door de voorbereiding komen.
Nu ik er over schrijf voel ik nog de spanning die het me gaf om in Burg-Haamstede aan de start te staan. Ook heel onzeker omdat ik al in de bus lopers trof en hoorde dat het hun zoveelste marathon was die ze gingen lopen.
Uiteindelijk is die eerste editie die ik liep nog de uitgave geweest met de meest gunstige omstandigheden. Het ging goed.

Deze stond er het eerste jaar nog niet.

Iedere jaar is het daar wel een verrassing hoe het deze keer weer zal zijn. Hoogwater? Wind of storm? Warm of juist heel koud. Ik denk dat ik alle denkbare omstandigheden wel heb meegemaakt.
Afgelopen zaterdag zat ik dan voor de 10 de keer in de bus samen met Ruth. Ik geloof niet dat ik me ook maar één ogenblik zorgen heb gemaakt om het weer. Ben er ondertussen al lang achter dat je er toch niks aan veranderd en klagen over wind over regen dient geen enkel doel. Je verandert er toch niks aan. De regen wordt er niet minder door en de wind gaat er niet harder of zachter  door blazen. En van richting veranderen al helemaal niet.

Op de twaalfde slag van de kerktoren zette de meute zich langzaam in beweging. De hoofdstraat door en rechtsaf een smal klinkerpaadje op en de duinen rand over. Hier in het bos de wind amper te voelen. Het eerste stukje strand op daar was het kouder en de regen niet minder. Bij de duinovergang weer een stukje verharde pad op. Je merkt de verharding niet eens op, het pad volledig vol gewaaid met duinzand. De eerste drinkpost en even naderhand weet ik dat mijn zwager daar zal staan, ook voor de 10de keer, mijn neefje en zijn dochter zijn er ook. Iedere keer weer opnieuw krijg ik er kippenvel van. Bondgenoten.
Een paar km verderop mijn broer en mijn petekind die ik ook al aan de start zag. Beiden op de motor en ik zal ze nog wel een paar keer zien onderweg.
Het lopen gaat eigenlijk best wel lekker. Ik kan wat schuilen in een groepje en als dat uiteenvalt durf ik wel de oversteek te maken naar de volgende groep. Het is ook ongeveer aan het 10 km punt dat ik Sjan en Jeroen zie. Supporters het doet je zo goed.

Bij Vrouwenpolder het strand weer op. Mist? Nee geen mist maar opwaaiend zand. Het is goed dat ik een bril op heb dan waait er niks in mijn ogen. Het strand is duidelijk beter te belopen dan het vorig jaar. Nu ook geen golven water over mijn schoenen. Zulke constateringen doet het voor je hoofd gewoon goed. Zelfs de wind wordt dan bijzaak. Nou ja… bijzaak?
Bij 25 km het strand weer af even goed drinken en wat eten. De luwte van het bos is wel even prima. Minder herrie ook al laten de supporters hier zich goed horen.

Een bonte verzameling van 10 jaar Kustmarathon

Uit ervaring weet ik dat je jezelf hier al niet rijk moet rekenen op een eventuele eindtijd. Voor je het weet ben je zo maar een halfuur kwijt. Hier loop ik, zo maar als voorbeeld, iemand voorbij met een shirt aan van de stad Amsterdam. Ik zag hem terug toen ik van de douche afkwam. Hoezo een halfuur kwijt?
Het bos uit het duinpad op. Omhoog, omlaag, wind van voor, harde wind van opzij ieder keer anders. Domburg binnen, over het tegelpad. Drukte, het is alsof je hier vliegt. De Hoge Hill op. De trapjes zijn te kort om de juiste frequentie te halen en om er twee tegelijk te doen daar ontbreekt je kracht voor. Dat zal vandaag nog wel vaker gebeuren want er komen er nog wel een paar.
In de verte de toren van Westkapelle en de toren van de Reddingsbrigade maar tussen zien er zijn zit een wereld van verschil. Maar goed het grootste gedeelte (37 km) zit er op.
Bij deze trap ving ik ooit Janna even op anders was ze naar beneden gerold.

Concentratie? Of gewoon moe? (2008)

Zo komen er gaandeweg ook herinneringen van eerder naar boven. Ook nog goed in mijn geheugen dat op dit laatste stuk kramp in mijn kuiten dusdanig begon op te spelen dat je helemaal geparkeerd staat. Nu gelukkig nog niet.
“Je bent nu op het hoogste punt van de marathon” Staat op een groot geel bord te lezen. Leuk om te weten maar het bordje van 40 km  dat is veel belangrijker. Even later naar beneden via een houten trap naar het laatste stukje strand. Met recht het laatste stukje strand het water staat tot bijna onder aan het duin. Als dank krijg ik ook nog snel een kanjer van een golf over mijn schoenen.
Op de boulevard kijk je zo de Langstraat in. Wat een drukte is het daar toch altijd.
De dijk af de straat in en het finishbultje op. Klaar!!
Een hand en een felicitatie van Lein Lievense. Wat een ongelooflijk mooi evenement heeft hij met zijn bemanning er in 15 jaar van gemaakt.

Wedden dat het op 1 januari toch weer kriebelt.  Nee….Tiny niet doen!!