Hardlopen

Zondagavond,

Maagdelijk wit. Nou ja… wit?

Het was dan wel enigszins voorspeld die sneeuw. Maar dat er op zaterdagochtend een pak zou liggen dat had ik niet verwacht. De baan maagdelijk wit ondergesneeuwd. Dan maar een alternatieve training.
De training werd iets korter dan gewoonlijk vond ik niet eens zo erg omdat tegen het middaguur onze kleinkinderen zouden komen om het sinterklaasfeest nog te vieren. Een mooie middag werd het.

Gezien de berichtgeving en het afkondigen van code oranje wist ik ook niet hoe vanmorgen de bostraining zou uitvallen. Dat de groep niet groot zou zijn dat wist ik al wel. Nagenoeg de hele groep zou naar Eindhoven gaan voor de Urban Trail. Dat is in elk geval absoluut niet mijn ding. Ze zullen er mij niet zien.

Indrukwekkend beest zo vlakbij de draad.

Op het ogenblik dat ik vertrek voor de training sneeuwde het niet was dat wel het geval geweest zou ik waarschijnlijk wel lopend gegaan zijn. Zou ik al 5 km vooraf gehad hebben.

Nu dan toch met de auto. Als ik het parkeerterrein opdraai bij Naat Piek  zie ik Hedwig. Huh… Hedwig hier? Vervolgens zie ik ook Gert, Chris en Ruth. Wat verrassend!! Wat leuk! Dan moet ik wel even schakelen van hoe ik mijn training vandaag ga indelen. Ik weet dat Chris niet mag lopen vanwege een blessure. Gert mag in elk geval geen tempowerk doen. Hedwig had 90′ op haar programma staan en Ruth zit nu een heel rustige fase van haar trainingen. Ook zijn er nog een paar dames die niet mee naar Eindhoven gingen. De raderen draaien!!
Beginnen met inlopen dan maar. Na enige oefeningen opperen onze dames dat ze de training verder wel op eigen houtje te doen. Dat maakt het een stuk eenvoudiger.
Doe ik met het groepje dat overblijft een rondje op de Maashorst langs de afrastering van het begrazingsgebied. Kan ik voor hun die wat sneller willen wel tempostukken voorstellen.

Ook de Exmoors niet ver weg. Wel minder indrukwekkend.

Ik had ook de hoop om de kudde wissenten te kunnen spotten. Tenslotte zijn er niet zo veel plaatsen waar die beesten lopen. Nog niet eens een kwartier onderweg staat de kudde nog niet eens op twee meter van de afrastering. Wat een mazzelaars zijn we. Uiteraard een stop om wat plaatjes van de kolossale dieren te maken. Je ziet ze niet iedere dag.
Halverwege lopen ook de Exmoorpaardjes. Ze zien er aanmerkelijk minder indrukwekkend uit.
Tegen het einde van ons rondje begint het licht te sneeuwen. Dat zou anders worden.

Na een snel kopje thee buiten zijn we naar huis gegaan waar Sjan de koffie klaar had. Niet alleen het samen lopen maar het samen nazitten met iets lekkers erbij is onbetaalbaar.
Inmiddels sneeuwt het echt hard en maken mijn gasten aanstalten om naar huis te vertrekken. Ik heb wel met hun te doen om met dit weer nog een paar uur te moeten rijden om thuis te komen. Gelukkig is iedereen heelhuids thuisgeraakt.

Nee….ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder zo verrast ben geweest. Iedereen hartstikke bedankt daarvoor. Ik zit nu nog na te genieten.

Internationals!