Maandagmiddag,
Die smaken altijd.
Gisterenmorgen stapte Jeroen al om 5:45′ bij ons binnen. Ik had net mijn pannenkoeken ontbijtje binnen en mijn tas compleet klaar. Vertrekken voor een autorit van 240 km om in Harlingen te komen. Geen kip op de weg zelfs niet toen we een eind verderop het licht begon te worden. Het was koud het had gevroren. Meestal levert dat een mooie dag op. Dik op tijd in Harlingen.
De boot naar Terschelling zat werkelijk tot aan de nok vol maar niettemin had Wendelien ons al snel gevonden. Zij ging vandaag van start voor de HM en was bijna 45’eerder aan het vertrek dan ik.
Aan boord hoorde je werkelijk overal en iedereen die twijfelde in welke outfit ze aan de start zouden verschijnen. Een eindeloze discussie want iedereen heeft zo ook zijn eigen voorkeur.
Voor mezelf was ik er lang uit. Het kan dan wel zo zijn als wij met de marathon van start gaan dat het nog warm genoeg is maar als je meer dan 4 uur onderweg bent kan het heel anders zijn. De buitentemperatuur naar beneden maar vooral door het energie verbruik wordt het lastig voor je lijf om op temperatuur te blijven. Dus voor mij wordt het lang. Hoe lang? Dat zal de tijd uitwijzen.
Met trots dragen!
Net voordat ik het startvak induik zie ik Tamara nog. Ze ziet er goed uit. Ik heb ze wel eens nerveuzer gezien. Een laatste opdracht mee: “maak het jezelf vandaag niet te gemakkelijk” Later bleek ook dat ze dat niet gedaan had want de bikkel liep zomaar een PR op marathon die niet de minste is qua zwaarte.
Van start op de toeter van de boot. Op ongeveer 2 km staat Jeroen die vandaag mijn mee fietser is. Heerlijk loopweer. De eerste km’s lopen met de rem erop. Een doorkomst op 5 km van 28’35”. Onderwijl nog even met Laetitia , een coach met een Frans accent maar ook met een Frans temperament gekletst. Tijdje niet gezien. Ze gaat voor mij te snel, Frans temperament zei ik al. De volgende 5 km ( 28’45”) lekker ontspannen weggetikt. Na de drinkpost moest ik hier in 2014 even een inhaalslag maken omdat een van de dames van de groep waarmee ik liep een sanitaire stop had. Nu kon ik rustig verder.
Wat een heerlijk publiek steeds aan het parcours. Op 15 km niks geen verval. 28’32”. Zwitsers uurwerk vandaag? Ik hoor in mijn gedachte de man, de man met de hamer: “mijn tijd komt nog” Ergens tegen het 15 km punt haal ik een jongedame in. Ze blijft achter me hangen. Jeroen vraagt me naar km-tijden en geef ze door. Zoals bij elke drinkpost stop ik ook nu even om goed te drinken. Ik zorg ook dat mijn gels net voor we bij een post zijn naar binnen zijn. Ben ik ook meteen van mijn plakmond en plakhanden verlost.
De bewust jongedame loopt door. Doorkomst 28’55” Even later ben ik er weer bij. Samen op naar 25 km. We kletsen weinig. Ik weet inmiddels wel dat het haar marathondebuut is. Deze 5 km ging in 29′ precies. Nu ontspannen proberen te blijven en op naar het 30 km punt. Ik merk aan de jongedame dat het wat moeizamer gaat dat is nog niet wat ik voel het loopt nog steeds als een zonnetje.. Doorkomst op 30 km van ruim onder 3 uur. (2:55′)
In 2014 was het hier ook zwoegen.
Het strand komt in zicht. Het klinkerpad gaat stevig omhoog en ook stevig door het losse zand naar beneden. Ben ik net aan een km het strand op sta ik als vanuit het niets geparkeerd. Mijn kuiten zowel links als rechts schieten in de kramp Ik kan op dat ogenblik geen meter verder. Even rekken en wandelen. Probeer mezelf weer wat op gang te trekken. Warempel lijkt het te gaan lukken. Maar ik maak me blij met een dooie mus.
Het worden stukjes lopen, rekken wandelen, lopen, rekken, wandelen. Met recht is dan de Longway een verschrikkelijk lang eind. De man met de hamer lang gewacht maar slaat nu in alle hevigheid toe. Eindtijd vergeten een aan de finish zien te geraken. Hoe snel kun je je doelen verleggen?
De laatste km gaat in en wat een fantastische km is dat. Het publiek een paar rijen dik aan het schreeuwen en juichen. Maar ondanks dat vertikken het mijn kuiten en moet op de rode loper nog even stoppen om te rekken.
De finish uiteindelijk in 4:19’57”.
Vanmorgen zou ik voor deze tijd getekend hebben. Nu toch even een raar gevoel. Er had meer in gezeten. Te weinig gegeten? Te weinig gedronken? Inspanningsniveau net te hoog? Wie zal het zeggen. Oké…ik moet het er mee doen.
Dat zijn er nu drie!
Na het omkleden en douchen even een plek proberen te bemachtigen om wat te eten. Zitten we net word ik me een partij misselijk en doe alleen wat drinken. Geen hap zou ik nu naar binnen krijgen.
Eenmaal op de boot gaat het snel weer wat beter. Een kop koffie en een krentenbol valt weer goed. De overtocht heeft voor mijn gevoel niet zo heel lang geduurd want met goed gezelschap klets je vlug een heel eind weg.
De man van Wendelien zet ons met zijn auto af op het parkeerterrein. Nu nog 240 km naar huis. Mistig is het onderweg ook nog enigszins.
Mijn tas uitpakken en de natte zooi ophangen wat bijkletsen met Sjan raak ik mijn bed tegen 1 uur. Als een blok in slaap gekieperd. Het was een leuke maar super lange dag. Andermaal een mooie dag aan mijn loopleven toegevoegd.
Was ik er gisterenmorgen van overtuigd dat ik rond 5 uur ’s avonds zou weten of het mijn laatste marathon zou zijn. Nu slaat de twijfel toch weer toe.
Hardlopen 