Hardlopen

Donderdagmiddag,

Van’t pèdje?

Net zo goed als je de vraag krijgt welke afstand je nog per week loopt krijg je ook de vraag welke wedstrijd die je gelopen hebt was de allermooiste? Er zijn best veel wedstrijden met enorm goede herinneringen. Een paar keer van Parijs naar Rotterdam. Geweldig. Twee keer Slachtemarathon heel bijzonder. Ook bijzonder de Tamarathon samen in prima gezelschap. Je ziet het het zijn niet de wedstrijden waar het op tempo aankwam om het predicaat bijzonder te krijgen.
Maar de allermooiste, zonder enige twijfel is de wedstrijd die ik vandaag op de kop af 10 jaar geleden liep. De Kustmarathon, nu inmiddels marathon Zeeland, van 2009. Voor de start op die zaterdag zei Ruud me al: “Pa ik denk dat je deze voor de poorten van de hel moet wegslepen” Om iets over 17.30 u. bleek het maar al te waar te zijn.
Oké… bij de start viel het allemaal nog wel mee. Zeker in de beschutting van de huizen en de medelopers maar eenmaal op het eerste stukje strand, de Scheldekering en de Veerse dam trok de wind nog even aan. Bij Vrouwenpolder weer het strand op. Hoog water, mul zand en water over je schoenen. Het water neemt zand mee en laat dat achter in je schoenen. Die gaan heel snel te krap worden.. Maar niet alleen de lopers hebben het zwaar het publiek waait zowat uit hun jas. Paraplu’s die hebben het allang begeven.
Ook de vrijwilligers die de drankposten bemensen zijn hun kraampjes allang kwijt. Die liggen allemaal al onder bij de dijk.
Op de dijk net voor Westkapelle stond de wind in een dusdanige richting dat je rechterbeen als je dat op zwaaide dan sloeg de wind dat been achter je linkerkuit. Verschillende valpartijen hierdoor gezien.
De meest lastige wind stond op het laatste gedeelte duinpad net na de toren van de reddingsbrigade. Je waaide op sommige ogenblikken compleet van het pad.

Een mooi eerbetoon deze finishlein

Maar ondanks alle ellende ontstaat er tussen de lopers, vrijwilligers en publiek een soort van lotsverbondenheid die je voelde tot in het diepst van je lijf. Dat gevoel dat heb ik nadien nooit meer bij een wedstrijd gehad.
Ook geen ogenblik er aan gedacht om er de brui aan te geven. Het enige doel was het passeren van de finishlijn. Met een tijd van 4:32’was dat mijn langzaamste marathon ooit.

Maar gelukkig kan ik zeggen: “ja die van 2009 met die wind was ik er ook bij”
De bijbehorende verslagen zijn hier en hier te lezen

Dat er nog 8 deelnames meer zouden gaan worden had ik toen in de verste verte nog niet aan gedacht. Maar de editie van 2009 die blijft mij het beste bij.