Hardlopen

Woensdagavond,

We weten nou ondertussen wel dat het aardig winter is. Nou ja winter wel maar om dat nou maar meteen aardig te noemen? Dat moet ik maar niet doen want ik vind dat helemaal niet aardig. Sterker nog ik heb er een grote hekel aan. Maar wat er wel leuk aan is? Hoe vaker ik schrijf over watjes en over bikkels hoe groter de opkomst is. Zo ook op woensdagavond. Nee… op de baan kunnen we niet terecht of je moet je nek willen breken dan wel. Dat wordt dus een alternatief programma. Rompstabilisatie oefeningen doen we in de kleedkamer. Opgesplitst in een paar groepen lukt dat wel. En in het park zelf zijn een paar geasfalteerde wegen die sneeuwvrij en niet glad zijn. Tenminste zo was het in de middag. Het was schitterend weer om te lopen. Het vroor een paar graden maar er was nagenoeg geen wind en gaandeweg zie je steeds meer handschoenen uitgaan. Zelfs jasje gaan uit. Nu komen ze er zelf achter dat de thuisblijvers vanwege het weer altijd ongelijk hebben.

Donderdagmorgen,

Na wat telefoontjes en mailverkeer sta ik er vanmorgen alleen voor. Niet dat de afzeggingen ook maar iets met het weer te maken hebben. Niks van dat alles. Maar toch alleen. Ik heb het plan opgevat om de route van de weblogloop van 27 februari nog maar eens te lopen want het is geen garantie dat het op die dag ook mooi weer is. Een rustig begin ook wat de omstandigheden betreft. Ik kom Frans tegen. We lopen een stukje samen. Op de plekken waar de zon zich laat zien is het lekker. Dan wordt het donkerder. Frans zijn tijd zit er op. Dan alleen verder. De eerste bui dient zich aan. Wind en hagel. De hagel gaat over in sneeuw. Doet ook wat minder pijn aan je gezicht. Daar in de verte een 5-tal reeën. Een baas kan roepen wat ie wil een hond die die beestjes ziet die luistert dus niet meer. Als hij terug is krijgt ie ongenadig op zijn falie.
De sneeuw wordt niet echt minder. Het pad overigens niet veel slechter begaanbaar. Misschien iets veradelijker omdat je niet ziet wat er onder zit of ligt. Een eenzame wandelaar die hoor je bijna denken "nog zo'n dwaas".
Bij het 15 km punt even stoppen voor een reepje en wat drinken. Ai… da's lastig mijn handen zijn aardig koud ondertussen. Dan zijn die ritsdingen eigenlijk te klein. Na het heuvelrugje op Slabroek bij camping Baarle Warschau kom ik uit op de Maashorst. Meteen kom ik langs een kudde paarden. Slimme beesten eigenlijk. Ze staan heel kort, beschuttung zoekend, bij elkaar. Een foto? Ja ik wil wel maar mijn handen niet. Weet je nog? Kouwe jatten. Een eind verder zeker een 40-tal Schotse Hooglanders. Nog slimmer. Die zoeken beschutting in een houtwal. Er blijft een witte deken op hun rug liggen. Een bewijs van de hoge isolatiewaarde van hun pels. Ik moet er dwars doorheen het lijkt wel spitsroede lopen. Ze keuren me amper een blik waardig.
Nog een 7-tal km's te gaan ben ik thuis. In dat laatste stuk zitten nog een paar mooie klimmetjes niet te lang maar wel steil. Stevig omhoog doen. Thuis ja… maar nog niet binnen. Er is niemand thuis. Ik heb wel een sleutel in het achterzakje van mijn tight maar die heb ik zo nog niet open. Uiteindelijk heb ik hem maar dan de kracht hebben om de deur van slot te draaien da's weer een ander verhaal. Nu een paar uur verder voel ik nog dat ze door en door koud zijn geweest. Op 1' na was ik 3 uur onderweg geweest voor 28-29 km.