Zondagavond,
Mooi!
Dat valt nog niet zo mee om een hele week niet te lopen. Ondanks dat ik zelf niet liep toch de baantrainingen gedaan. Niet mee inlopen is al heel vreemd. Het stukje van die paar km is voor mij altijd de gelegenheid om te zien we er aanwezig is en je kunt lekker bijkletsen.
De oefeningen kun je verder gewoon meedoen behalve de loopscholing daarvoor is de belasting voor mijn knie te groot. Donderdag in plaats van mijn duurloop hetzelfde rondje gefietst als de week daarvoor liep en je bent sporter of niet maar meteen moet er ook een limiet gesteld worden. Het rondje fietsen mocht niet langzamer gaan de helft van de looptijd van vorige week. Van mezelf gewonnen met 10′.
Ook zaterdag de baantraining zonder een meter te lopen. Voor de groep ook een rare gewaarwording. Dat zijn ze niet gewend.
Mooie kudde.
Dan vanmorgen de bostraining. Mijn knie voelde dusdanig goed aan dat ik het wel aandurfde om gewoon mee te doen. Nou ja…gewoon? Het is toch altijd wel spannend van: “hoe zal het me vergaan?”
Voor de groep wilde ik er een rustige training van maken. Ik wist dat een stukje hei nagenoeg in bloei moest staan. Dus in twee etappes, stukje lopen een paar oefeningen en weer een stukje lopen, er naar toe. Zo zouden we ook teruglopen.
Eenmaal op de hei aangekomen werden we dik beloond. Het gebied was prachtig mooi en lag te schitteren in de zon. En als extra beloning liepen we ook nog een kudde schapen tegen het lijf.
Maar de beste beloning van een week looprust was dat mijn knie het allemaal tolereerde.
Hardlopen 