Hardlopen

Donderdagmiddag,

Nu al lang weer in volle glorie

Al sinds ik met pensioen ben (2004) loop ik mijn langste duurloop vrijwel altijd op donderdag. Een aantal jaren geleden had ik nog een paar medestanders en hoefde ik zelden alleen. Maar sinds een paar jaar is dat anders. Iedereen is om welke reden dan ook afgehaakt en sta ik er stik alleen voor. Samen lopen is natuurlijk leuk, je hebt onderweg wat te kletsen en de tijd vliegt doorgaans voorbij.
Maar ook in je eentje lopen heeft zo zijn charmes. Je kunt beginnen op een tijdstip dat jou op dat moment het beste past. Je kunt een route en richting lopen die je zelf wilt. Je kunt zo snel als je zelf maar wilt en zolang als je zelf maar wilt.
Vanmorgen dacht ik bij mezelf ik doe nog eens een rondje Hemelrijk. Sowieso lang geleden dat ik er liep en als ik er liep was dat meestal in de avond samen met de groep op maandagavond. Maar goed nu op donderdagmorgen is het niet donker. Als ik eenmaal Volkel uit ben kom ik op mijn speelterrein van zo’n 60-65 jaar terug. In je eentje daar lopend komen geheid de gedachten terug over hoe het toen was. Op het moment dat ik langs de molen kom dan gaan mijn gedachten terug naar een koude novembernacht (1983) met een vliegende storm. De molen sloeg op hol en en brandde destijds tot de grond af. Je kon er nog niet eens veilig op een afstand van 50 m bijkomen laat staan van blussen. Ik schreef er al eens wat over.

Vervolgens draai ik de weg op die achter langs het Hemelrijk loopt. Hoe kan het toepasselijker de Hemelrijkstraat. Ook hier gaan mijn mijn gedachte terug in de tijd. Hemelrijk was toen nog Luttelveld een stortplaats van afval en een kleinschalig zand en grind wingebied. Dat kleinschalige werd in een later stadium wel anders.

Zandwinning maar dan wat grootschaliger

De weg waarop ik nu loop is asfalt maar in mijn tijd toen een armzalig karrenspoor. Er stond over een recht stuk van een aantal km’s geen enkel huis, geen enkele boerderij. Aan de rechterkant een open vlakte en aan de linkerkant aangeplant dennenbos voor stuthout in de mijnbouw. Verder niks daar op de “auw hei”. Hier liep mijn oom van mijn vaderskant nog wel eens met een kudde schapen.
Een eind verderop kom je weer wat meer in de bebouwing met een aantal boerderijtjes, boerderijen inmiddels, ik wist precies wie of welke familie er woonde. Oké..sommige familierelaties of hoe dat precies in elkaar stak was mij toen niet helemaal duidelijk. Nu ruim 60 jaar verder zijn er een paar dingen wel wat meer helder. Jaja.. .er werd toen nog wel meer dan eens een scheve schaats gereden.
Kennelijk hoef je niet met een gezelschap te lopen om de tijd voorbij te laten vliegen. Als er een aantal F16 straaljagers over je hoofd vliegen met een pestherrie dan ben je er weer bij en kom je tot de ontdekking dat je al weer in Volkel bent. Nou nog via de oostkant van het dorp naar de Kleuter, een vijver waar ik heel vroeger wel eens ben gaan zwemmen. Nou ja…zwemmen? Dat kon ik toen nog helemaal niet. Mijn hoofd boven water zien te houden dat was het motto.

Met een paar km ben ik weer thuis. Iets langer onderweg geweest dan 2 uur en net aan een halve marathon gelopen.