Zondagmiddag,
Een foto van een paar jaar terug
Je hoort het regelmatig zeggen: “Eens een loper altijd een loper”. Als trainer van recreanten hoor je dat niet alleen maar maak je best vaak mee. Zo zie je lopers vrij frequent trainen en vervolgens verdwijnen ze uit beeld. Soms sturen ze je mail dat ze afhaken of afgehaakt zijn. Welke redenen? Dat kan heel divers zijn. Verandering van baan, verandering van sociale status, verandering van woonplaats, blessures, allerlei redenen liggen daar aan ten grondslag. Gelukkig hoor je bijna nooit dat ze de trainingen bij ons niet leuk vonden.
En dan…dan zie je ze zo maar weer als uit het niets op de training verschijnen. Gelukkig zijn ze dan ons niet vergeten. Zo ook op de bostraining vanochtend een jongedame die de weg weer terugvond. Ze liep afgelopen zondag mee met de Marikenloop en trof daar best weer een aantal oude loopmaatjes van een paar jaar terug. Zo’n simpele aanleiding kan al een aanzet zijn om je neus weer eens te laten zien.
Ze mocht vandaag, omdat het haar eerste training weer was, bij mij in de groep mee. Het spreekt voor zich dat je tijdens het inlopen je licht eens opsteekt hoe dat het inmiddels allemaal gaat. Je wilt wel weten hoe het ondertussen met haar allemaal verlopen is. Helemaal blessurevrij en met haar bedrijf liep het eigenlijk ook wel. Ze liep vandaag lekker soepel mee alsof het haar weinig inspanning kostte. Dus het herbeginnen in onze groep is al een gepasseerd station. Ze schuift zondag een groep door. Haar tempo ligt al te hoog voor deze groep. Ze moet dan teveel ingehouden lopen.
Toch een goede constatering dat ze ons niet is vergeten!!
Hardlopen 