Zondagmiddag,
De groep waarmee we van start gingen.
Daar zit je op zaterdagmorgen aan je pannenkoekjes. Buiten sneeuwt het en niet zo weinig ook. Ik kijk even op buienradar wat het in de rest van Nederland doet of gaat doen. Op basis van die informatie besluit ik om te gaan. Te gaan naar Drachten in Friesland om daar met een groep gelijkgestemden een marathonafstand te gaan lopen. De organisatie in handen van Tamara en Maaike. Ik heb de voorbereidingen wel een beetje gevolgd. Wat een bergen werk hebben ze verzet.
Na best een voorspoedige reis kom ik ruim op tijd in Drachten aan. Tijd genoeg voor een bakkie, een broodje, een shirt en bijkletsen. Vooral bijkletsen. De wethouder sport van de gemeente Smallingerland houdt een praatje en even later het startschot nou ja…startschot? Startfluit dan.
En of het nou je eerste of je 100ste marathon is in de beginfase vraag je jezelf toch altijd af van: “hoe zal het me vandaag vergaan” De eerste km’s dwars door Drachten valt de wind hier nog wel mee, ook bij de eerste verzorgingspost nog een beetje uit de wind. Het koude drinken zie toch eigenlijk niet zo zitten en kies voor een bekertje koffie een een half sneetje peperkoek. Dat zal de rest van de afstand ook zo blijven. Nog nooit eerder liep ik op deze brandstof.
De stad uit en op de vlakte staat een gemene noord-oostenwind het wordt er koud van. Ik heb nu geen spijt van mijn 4 laagjes kleding op mijn bovenlijf en een dubbele tight voor mijn benen.
Wat staat me vandaag weer te wachten.
De groep begint wat uit te rekken. Eigenlijk niet de bedoeling maar bij het lopen in een groep kun je dat bijna niet voorkomen. Ik stel enkele mensen voor om dan maar even te “vegen”. Dat brengt alles weer wat korter bijeen. Bij een verzorgingspost even wat langer wachten tot iedereen er weer is en de laatste ook goed de gelegenheid geven om te eten en te drinken en op adem komen.
Je ziet wel al snel welke lopers er wat meer moeite hebben om het opgelegde tempo te volgen en welke het redelijk gemakkelijk hebben. Met de koude wind heeft iedereen het best lastig zeker als die recht op je snufferd staat.
Sowieso ben je het als Brabander niet gewend om in zo’n vlak en weids landschap te lopen waar je echt bent overgeleverd aan de grilligheid van het weer. Nou ben ik toch niet zo’n enorme windvanger maar je ziet wel waaiertjes ontstaan.
Bij de laatste drinkstop maken we de afspraak dat we bij de fietsbrug in de laatste km. allemaal op elkaar wachten om gezamenlijk over de brug te gaan met Tamara op de kop. Het is haar moment.
Zo trots op haar!
Dan is er de finish. In 4:40′ zijn we rond geweest. De schatting om rond 4:15′ over de finish te gaan was wat te optimistisch. Zeker met het aantal drinkstops en de diversiteit van de lopers.
Na de finish blijft er niemand lang buiten hangen. Snel naar de warme kachel en het hete water van de douche of de saunacabine.
En alsof het nog niet genoeg is, een shirt de broodjes vooraf de verzorging onderweg, is er nu ook nog een medaille en heerlijk eten.
En als laatste de klap op de vuurpijl het overhandigen aan een vertegenwoordigster van de stichting Niet Aangeboren Hersenletsel een cheque van 4500 €. Kijk en daar deden we het voor.
Nou nog even een ritje van Friesland naar Brabant. In de laatste 50 km door een behoorlijk dichte sneeuwbui. Om 20.00 u. kan ik een paar dames een berichtje sturen dat ik veilig en wel thuis ben.
Wat heb ik een prachtige dag gehad. Hier kan om het even welke stadsmarathon niet tegenop.
Vanmorgen de bostraining gewoon kunnen verzorgen. Eigenlijk nergens last van.
Wat een prachtig bedrag!
Hardlopen 